O Thanatos Xora Kai Apo Tis Xaramades

Ένα ταξίδι προς το άγνωστο είναι η ζωή .....και η ζωή δεν περιμένει κανέναν. Αλλά αυτή είναι και η μαγεία της! Αφέσου λοιπόν και απόλαυσε την. Καλώς ή κακώς, δεν μπορείς να επιλέξεις, τι ενδέχεται να σου τύχει στο δρόμο σου. Αν θα υπάρχει έρωτας, αγάπη, θλίψη, απογοήτευση, θάνατος.
Παλιά είχε όνειρα πολλά.
Σήμερα απλώς ονειρεύεται τα παλιά. Και το παλιό μας ξέρει και το ξέρουμε, έμαθε την κακή και την καλή μας πλευρά και μας επέλεξε ξανά και ξανά. Δε μας ζήτησε να αλλάξουμε και δεν έχει απαιτήσεις από εμάς...
Λυπήσου αυτούς που δεν ονειρεύονται, έλεγε ο ποιητής κι αυτούς που δεν άκουσαν ποτέ στη ζωή τους παραμύθια.
Συνταξιούχος σήμερα, πάει ολάκερος χρόνος που δεν έχει κάτι να γράψει. Τις μέρες τις βλέπει να περνούν και πολλές φορές του μοιάζουν να’ χουν φτερά κι άλλες πάλι να μοιάζουν παράλυτες.
Σήμερα αφήνει την φαντασία του να πετάξει ελευθέρα σ' αλλοτινούς καιρούς πίσω. Ανακαλεί τη μνήμη του και προβαίνει σε μια αφηγηματική κατάθεση, μέσα από την παρατηρητική ματιά του, την αγάπη και το φόβο της θάλασσας. Κλείνει τα μάτια του και πάει πίσω στον χρόνο να μοιραστεί τις πιο έντονες αναμνήσεις του. Ταξίδεψε σ ένα κόσμο που απλώνεται σε έξι ηπείρους, διασχίζοντας τους ωκεανούς με φουρτούνες και με μπουνάτσες. Οι ναυτικοί ζουν σε μια κοινωνία περίεργη, με προσδοκίες και όνειρα, και με την ελπίδα ότι οι ταλαιπωρίες, τα σκληρά ταξίδια που πλέκονται με μαγευτικές πλόες, και οι κίνδυνοι δεν αποτελούν παρά μια προσωρινή παρένθεση. Οι πολλοί τα καταφέρνουν, είναι και κάποιοι λίγοι που  αφήνουν τη ζωή τους μεσοπέλαγα, όπως ο εκλεκτός συνάδελφος του, νεαρός Πρώτος μηχανικός, από τα ορεινά χωριά της Αρκαδίας.

Συνθέτοντας τις αναμνήσεις του από μπερδεμένες εικόνες, ξεπροβάλλει την μορφή του μέσα από μια αναλαμπή που γεμίζει τις σκέψεις του. Φαντάζεται τη ζωή να προβάλλεται στη γραμμή του χρόνου, μικρά σημεία στον ατέλειωτο ορίζοντα, άτονοι κύκλοι που κάποτε κλείνουν. Να περνά και να μοιράζεται σε χειμώνες και καλοκαίρια και στο πέρασμα της να του θυμίζει τους φίλους που χάθηκαν σε μια επικίνδυνη στροφή, στα ταξίδια τους. Έχει η ζωή αναλαμπές, σπίθες πετά και ξεγελιόμαστε, γιατί η ζωή έχει και τις φουσκοθαλασσιές και τις τρικυμίες της.

Σάρκα και οστά έπαιρνε και η μνήμη. Η μνήμη με τους πικρούς θανάτους και η ζωή με τα πικραμένα «αντίο».

Όλοι οι θνητοί με τον ίδιο τρόπο γεννιόμαστε, αλλά μεγαλώνοντας η μοίρα μοιάζει να παίζει μαζί μας λες και είμαστε εύπλαστοι, καμωμένοι από πλαστελίνη, ενώ μας σπρώχνει από διαφορετικά μονοπάτια προς το ίδιο τέλος, το θάνατο.

Θυμήθηκε τον συνάδελφο του!

Βρισκόμαστε στον Πειραιά στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του χίλια εννιακόσια ογδόντα-ενενήντα. Ο Γενικός διευθυντής της ναυτιλιακής εταιρείας μέσω κοινής συγγενικής γνωριμίας του ζήτησε να περάσει από το γραφείο του. Η καταπληκτικά γοργή ανάπτυξη της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας και των ναυτιλιακών εταιρειών, «οικογενειακής βάσης κυρίως», είχε ως αποτέλεσμα οι διαχειριστές τους να αναζητούν νέα στελέχη, ικανά να επανδρώσουν τα πλοία και τα γραφεία τους.

Η βροχή έπεφτε με δύναμη επάνω στα τζάμια των παραθύρων του γραφείου του γενικού διευθυντή της ναυτιλιακής εταιρείας, σχηματίζοντας μικρά αυλάκια νερού στα περβάζια τους. Τρεις ορόφους πιο κάτω, η Ακτή Μιαούλη εξακολουθούσε να τρέχει, να σπρώχνει, να στριμώχνει για να προλάβει να ζήσει άλλη μια ημέρα. Τα αυτοκίνητα πιτσιλούσαν τους δρόμους, κλάξον αυτοκίνητων ηχούσαν ανυπόμονα, άνθρωποι έτρεχαν στα πεζοδρόμια κάτω από ομπρέλες και διπλωμένες εφημερίδες η αντιμετώπιζαν θαρραλέα τη βροχή με ακάλυπτο κεφάλι. Οι γρήγοροι ρυθμοί και η ενεργητικότητα του δρόμου δεν μειωνόταν καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας.

Ο διευθυντής στεκόταν όρθιος εμπρός από το γραφείο του, απέπνεε μια αρχοντιά μέσα στο σκούρο κουστούμι του, και η ζεστή λάμψη των ματιών του ήρεμη δύναμη.

Η παρουσία του φαινόταν να κυριαρχεί στο χώρο.

Το γραφείο του ήταν μεγαλύτερο απ' ό,τι περίμενα, με ένα μεγάλο παράθυρο που έβλεπε στην αποβάθρα. Η διακόσμηση ήταν βαριά και αντρική: είχε ένα τεράστιο γραφείο από ξύλο καρυδιάς, δερμάτινη καρέκλα, έναν μαύρο δερμάτινο καναπέ και στιβαρές βιβλιοθήκες φορτωμένες με φακέλους και βιβλία. Μερικές αρχειοθήκες ήταν τακτοποιημένες στην άκρη του δωματίου. Στον τοίχο πάνω από τον καναπέ υπήρχε ένας τεράστιος πίνακας του λιμένος του Πειραιά και στα ράφια υπήρχαν αρκετές κορνίζες με φωτογραφίες με αυτόν και τη δική του οικογένεια. 

Αυτός αν και πεπειραμένος πλέον σε συνεντεύξεις χωρίς ιδιαίτερο λόγο και ανεξήγητα αγωνιούσε να κάνει καλή εντύπωση, ήταν κάπως νευρικός. Ίσιωσε την ράχη του για ν' απελευθερώσει ένα μέρος της νευρικότητας του, σκούπισε τα ίχνη του ιδρώτα από το μέτωπο του με την ανάποδη του χεριού του και κοίταξε σταθερά εμπρός του.

«Χαίρομαι πραγματικά που βρίσκομαι εδώ, και σας γνωρίζω.» Είπε, μεταφέροντας ταυτόχρονα τους θερμούς χαιρετισμούς του κοινού τους συγγενικού προσώπου.

Ο διευθυντής τον άκουσε, χαμογέλασε και του έκανε νόημα να καθίσει.

«Ευχαριστώ» είπε, και κάθισε στην αναπαυτική πολυθρόνα, με τον εαυτό του να δείχνει χαλαρός και άνετος, διώχνοντας αποφασιστικά τις ενοχλητικές σκέψεις από το μυαλό του. 

Τελικά όλη η αρχική του ένταση ένοιωθε να διαλύεται. Έχοντας ανακτήσει την αυτοπεποίθηση του, απλώς δίστασε για μερικά δευτερόλεπτα όταν αποφάσισε να σπάσει την εθιμοτυπία και να ξεκινήσει τη συζήτηση πρώτος. Από όσο θυμάται, πάντα το χάσιμο χρόνου το θεωρούσε ενοχλητικό.

Ρίχνοντας το βλέμμα του στο χώρο ολόγυρα τα πάντα στο γραφείο διακρίνονται για το λεπτό γούστο και τη φινέτσα τους..   
«Έχετε λεπτό και εξαιρετικό γούστο κύριε», του είπε.
Ο Γενικός διευθυντής φουσκώνοντας απó ευχαρίστηση χαμογέλασε πλατιά.
«Μου αρέσει να πιστεύω ότι έχω. Σ’ ευχαριστώ.» Του απάντησε.
Στη συνέχεια ήταν ο Γενικός που οδήγησε τη συζήτηση στη δική του αιγιαλίτιδα ζώνη

Τον ρώτησε πως απέκτησε την σχέση του με την θάλασσα και πόσο καλά τα πηγαίνει.

«Ίσως θεωρηθεί υπερβολικό από μέρους μου, αλλά στο επάγγελμα του ναυτικού βρίσκομαι κατά τύχη, αυτό συνέβη κατά την διάρκεια της γυμνασιακής μου θητείας που έπρεπε να διαλέξω το δρόμο της επαγγελματικής μου ασχολίας για την καθημερινή επιβίωση.  Ήταν η εποχή που έπρεπε να πάρω την ζωή στα χεριά μου, και αποφάσισα πως ο κόσμος εκεί έξω στη θάλασσα είναι απέραντος γεμάτος προκλήσεις». Του απάντησε.

«Το ίδιο το επάγγελμα είναι μια σαγηνευτική περιπέτεια, ταξιδεύοντας στα κύματα την ίδια μας ζωή στη καθημερινότητα της». Συμπλήρωσε την εξομολόγηση του.

Μια έκφραση ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπο του Γενικού διευθυντή, ενώ καθόταν πιο αναπαυτικά στο κάθισμα του και συνέχισε να περιεργάζεται με μεγαλύτερη προσοχή τον συνομιλητή του, το βλέμμα του καρφώθηκε επάνω του, γεμάτο ενδιαφέρον και πολλές ερωτήσεις.

«Κάποιοι λένε ότι οι προκλήσεις αρέσουν στους έξυπνους ανθρώπους του είπε. Γι’ αυτούς το χρήμα είναι αποτέλεσμα όχι ο στόχος. Και αυτοί που το κυνηγάνε το θέλουν γι’ αυτό που εκπροσωπεί, όχι γι’ αυτά που μπορεί να αγοράσει.

Εδώ στον δύσκολο κόσμο της ναυτιλίας θέλω να γνωρίζεις το πρώτο και κύριο μέλημα του κάθε γενικού διευθυντή είναι να προστατέψει τα συμφέροντα της εταιρείας και των εργαζομένων της συμπεριλαμβανομένων, όχι να ασχολείται με αφηρημένα ηθικά διλήμματα. Αλλά ταυτόχρονα η εταιρεία μας αναζητεί στελέχη με προσωπικότητα, αξιοπρέπεια, τίμια, έξυπνα, ικανά και ταλαντούχα, να τους πιστεύει και να τους εμπιστεύεται. Όταν ένα στέλεχος έχει ιδανικά και οράματα τότε είναι ικανός να υπηρετήσει αξίες.»

Αυτό το βροχερό και μουντό απόγευμα του φθινόπωρου ξεκίνησε την νέα επαγγελματική συνεργασία του με την ναυτιλιακή εταιρεία στην Ακτή Μιαούλη. Είχε ήδη επτά χρόνια στο επάγγελμα, κρατούσε στα χεριά του από το πρόσφατο παρελθόν το δίπλωμα του Πρώτου μηχανικού και αναζητούσε τώρα νέους εργασιακούς ορίζοντες πιο ανοικτούς μ ευελιξία και ασφαλές περιβάλλον εργασίας σε μια εποχή που όλα αλλάζουν.

Η αποδοχή της νέας του αυτής συνεργασίας αυτόματα έφερε την απόρριψη μιας πολύ ενδιαφέρουσας από οικονομικής άποψης πρόταση συνεργασίας με ναυτιλιακή εταιρεία που είχε στην κατοχή της πετρελαιοφόρα πλοία, Λιβανέζικων συμφερόντων. 

Την διαχείριση της εταιρείας την εκτελούσαν ελληνικά γραφεία εγκατεστημένα στην Γλυφάδα. 

Προς αμοιβαία εξυπηρέτηση στην θέση του τους πρότεινε αξιόλογο συνάδελφο του, με κοινά οράματα και κοινούς στόχους για την ζωή. 

Η εταιρεία του συνάδελφου του έκαναν μια πολύ αξιόλογη προσφορά την οποία την αποδέχτηκε μετά χαράς. Τίποτα το παράξενο. Οι μεγάλες ευκαιριακές υλικές απολαβές που προσφέρονταν στους Έλληνες, στελέχη της ναυτιλίας, ώστε να επανδρώσουν πλοία με ξένη σημαία, «ανασφάλιστα», έβρισκε πολλούς πρόθυμους να ριψοκινδυνεύουν την επαγγελματική τους καριέρα και να θέτουν την ικανότητα και τον προσωπικό τους ζήλο, αναλαμβάνοντας το ρίσκο, να συνεργαστούν με πληρώματα αμφισβητούμενης ικανότητας.

Για τον συνάδελφο του ήταν το πρώτο του ταξίδι σε καθήκοντα επιστασίας μηχανοστασίου. Το πλήρωμα  ήταν τρεις με τέσσερις Έλληνες και όλο το υπόλοιπο πλήρωμα από τη νοτιοανατολική Ασία.

Σαν σήμερα τριάντα χρόνια από τότε τον περίμενε μία πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Εφημερίδα της εποχής δημοσίευσε τη φωτογραφία του συναδέλφου του, αναφέροντας το γεγονός της μεγάλης έκρηξης που συνέβηκε στο πλοίο κατά την διάρκεια εργασιών εκφόρτωσης σε λιμένα της Δυτικής Ευρώπης σκορπώντας το θάνατο. Διαβάζοντας την είδηση ένοιωσε να τραντάζεται σαν να ένοιωθε στα πόδια του από κάτω το χείλος της αβύσσου.

Η καρδιά του χτύπησε πιο δυνατά, στέγνωσε το λαρύγγι του, συνειδητοποιώντας ποιο είναι το πρόσωπο που αναφέρεται στο ρεπορτάζ. 

Θεέ μου αναφώνησε στο τέλος. Μα αυτό είναι τρελό, δεν μπορεί να είναι αλήθεια.

Ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να τον ερεθίζουν τα γεγονότα που συνέβησαν τότε, νοιώθει ένα κενό. Το μυαλό του έχει δύσκολες αναμνήσεις, υπάρχουν εκεί μέσα του σαν ασύνδετες εικόνες που προβάλλουν μέσα από σκοτεινό φόντο. Νοιώθει απελπισμένα άβολα με τις μνήμες που ξεδιπλώνουν τα γεγονότα μιας εποχής μπροστά του.

Τον θυμάται τον συνάδελφο του την τελευταία φορά που βρίσκονταν μαζί πέρα στη μακρινή Άπω ανατολή. Εκτελούσαν εργασίες επισκευών σ’ ένα τεράστιο πετρελαιοφόρο στα ναυπηγεία "Jurong" της Σιγκαπούρη.

Εκεί πέρα στην μακρινή Άπω ανατολή την περίοδο που έζησαν και εργαστήκαν πλάι-πλάι, συνηθίζεται όλοι οι γηγενείς κάτοικοι να χαμογελούν. Είναι όμως ένα διαφορετικό χαμόγελο αυτό που περιορίζεται στα χείλη, δεν φτάνει ως τα μάτια.

Αντιθέτως το συνάδελφο του τον θυμάται που όταν χαμογελούσε να φωτίζονται τα λαμπερά του μάτια. Το χαμόγελο στο πρόσωπο του θύμιζε τα μικρά κύματα που σκάνε στην άκρη του γιαλού την ώρα που δεν φυσάει.

Ο συνάδελφος είχε σώμα δυνατό γεμάτο υγεία. Ήταν οι καλύτερες λέξεις για να τον περιγράψει. Περπατούσε περίτεχνα, στητά, με σιγουριά, έσφυζε από ζωή. Ήταν ο τύπος του ανθρώπου που δεν υποχωρούσε κάτω από δύσκολες συνθήκες, ο ίδιος έλεγε: «Ο άνθρωπος συναντάει αντιξοότητες, στο χέρι του είναι να τις υπερβαίνει». Ποτέ δεν φοβήθηκε την σκληρή δουλειά.

 Η ζωντάνια και η ενεργητικότητα επέκτειναν τον ζωτικό του χώρο.

Ξεκίνησε ο συνάδελφος του λοιπόν το νέο ταξίδι, με πλοίο της Λιβανέζικης εταιρείας, που πάει να πει να ταξιδεύει κόντρα στον καιρό, που πάει να πει να τα δίνει όλα για να ζήσει το δικό του επαγγελματικό όνειρο. Και βρέθηκε σ’ ένα άγνωστο περιβάλλον από πλευράς συνεργατών, και δεν πτοήθηκε, του άρεσε να γινόταν αρεστός, του άρεσε να πιστεύει ότι δεν ήταν δειλός, ήταν αποφασισμένος να οικοδομήσει την προσωπική και επαγγελματική του επιτυχία.

Όλα έμελλε να γίνουν στο τρίτο του ταξίδι. Ήταν ένα τυχαίο περιστατικό που επέφερε το θανατηφόρο εργατικό ατύχημα.

Προφανώς ένα παρόμοιο γεγονός όπως η απώλεια ενός φίλου συναδέλφου είναι ένα έντονα θλιβερό συναίσθημα και μια ψυχική δοκιμασία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σ’ αυτή την ηλικία ποτέ δεν περιμένεις το θάνατο, σε στιγμές του επαγγελματικού καθήκοντος, αλλά αυτός έρχεται χωρίς προειδοποίηση.

Οι επιστάμενες έρευνες που ακολούθησαν από εμπειρογνώμονες για την αιτία της πρόκλησης της έκρηξης κατέληξαν στο συμπέρασμα του ανθρώπινου λάθους, από τον αξιωματικό φυλακής μηχανοστασίου, μ’ αποτέλεσμα στη δεδομένη ανωμαλία να επέλθει ισχυρή έκρηξη που συμπαρέσυρε στο θάνατο τον ίδιο, τον βοηθό φυλακής, και τον συνάδελφο Πρώτο μηχανικό.

Για τον έλεγχο της λειτουργίας στους λέβητες των πλοίων έγιναν ουσιώδης θεωρητικές μελέτες, και επινοήθηκαν όλο και πιο επιτυχημένα συστήματα έλεγχου με πολύπλοκες κατασκευές που να οδηγούν όλες τις απορρέουσες καταστάσεις λειτουργίας στη μηδαμινότητα ανεπιθύμητων συμβάντων.

 Τι συνέβη λοιπόν και στο μηχανοστάσιο έγινε έκρηξη και πήρε φωτιά;

Στην πράξη αποδείχνεται τ’ αναπτυσσόμενα επιτυχημένα συστήματα έλεγχου ποτέ δεν είναι απόλυτα επιτυχημένα. Δεν μπορούν να είναι. Όσο τελειοποιημένο και πολύπλοκο κι αν είναι ένα σύστημα, πάντα θα υπάρχει τρόπος να προκαλέσει μια ανωμαλία. Αυτή είναι μια θεμελιώδης αλήθεια των μαθηματικών. Όσο σ’ όλο αυτό το σύστημα υπεισέρχεται και ο ανθρώπινος παράγοντας είναι αδύνατο να φτιάξεις ένα σύστημα τέλειο και πολύπλοκο όσο να μειώσεις την πιθανότητα της ανώμαλης λειτουργίας του στο μηδέν.

 Με τον ασφυκτικό δε και χωρίς περιορισμούς στα μέσα, ανταγωνισμό των επιχειρήσεων, και την εντατικοποίηση της εργασίας σε ρυθμό και χρόνο, καταρρίπτεται με τον πλέον απόλυτο τρόπο η πάγια αντίληψη ότι η τεχνολογία από μόνη της θα μπορέσει μέσα από την εξέλιξή της να προστατεύσει τον εργαζόμενο, να εγγυηθεί συνθήκες ασφάλειας.

...... Όταν τον μετέφεραν στο κατάστρωμα το φεγγαρόφωτο, γλιστρώντας ανάμεσα από την τσιμινιέρα και τα ξάρτια του πλοίου, ζωγράφιζε φωτεινές χρυσόπλεκες λουρίδες στο γαλήνιο πρόσωπο του συνάδελφου.

Το ταξίδι  γι’ αυτόν τέλειωσε. 

Το πλοίο πέρασε ήδη την άκρη της Χερσονήσου. 

Την ρωγμή για το άγνωστο, τη χαραμάδα που διαχωρίζει τη ζωή απ’ το θάνατο. Κανείς δεν είναι πάνω απ΄ το χρόνο, μπρος στην παντοδυναμία του θανάτου. 

Και μετά το θάνατο στο σώμα, θα επακολουθήσει ο θάνατος της μνήμης. Ο ανελέητος νόμος της ζωής.  

Κανείς δεν θα σε ξέρει σαν να μην είχες ποτέ υπάρξει. 

Ο Ήλιος αδιάφορος θα ρίχνει τη ματιά του κάθε πρωί στα λιόδεντρα της γενέτειρας του Αρκαδικής γης και ο πρόωρα αδικοχαμένος συνάδελφος του, είναι σήμερα σαν την σκόνη στην άκρη του δρόμου.

..... Σήμερα η ανάμνηση του πρόωρα χαμένου συνάδελφου με θλίψη σεργιανά μέσα στις έγνοιες του, σκοτεινιάζει ο νους και οι σκέψεις του γίνονται λέξεις κι ύστερα χάνονται σαν ήχοι μακρινοί και απροσπέλαστοι. Γίνονται θάλασσα και απλώνονται να μην τελειώνουν πουθενά.

Του φαινόταν σα να ‘ταν χθες. Που περπατούσαν στις προβλήτες της Σιγκαπούρης παρέα..

Σαν σήμερα ήρθε το σούρουπο, και άνοιξε η πόρτα για το άγνωστο. Πέρα από την πόρτα η άβυσσος, και πέρα από την άβυσσο το άγνωστο της υπέρτατης ερημιάς, όταν ο άνθρωπος αντικρίζει τη μοναξιά και το θάνατο του.

Ο Άδης, είναι ερωτευμένος με όλους μας τους θνητούς. Όλοι θα πρέπει να περάσουμε από τις Πύλες του Άδη. Στον ποταμό της θλίψης.....

Τίποτα και κανένας δεν μπορεί τελικά να µας σώσει: Το «κακό» εισβάλλει παντού. Ο θάνατος χωράει και από τις χαραμάδες.

Όταν η μοίρα σε βάλει στο μάτι δε γλιτώνεις ακόμη κι αν κρυφτείς μέσα στο πιο σκοτεινό λαγούμι.

Συνάδελφε

***Δε θέλω να του βάλουνε στην όψη του μαντίλια

για να του γίνει θάνατος πικρός σταυραδερφός του.

Πήγαινε, Ιγνάτιο. Μην  ακούς την πυρωμένη ανάσα.

Κοιμήσου, πέτα, ησύχασε. Και η θάλασσα πεθαίνει…

 Την αρχοντιά σου τραγουδώ με λόγια που στενάζουν

κι  εν’ αεράκι όπου ‘κλαιγε στα λιόδεντρα θυμάμαι.

 Κανείς δε σε γνωρίζει πια. Μα εγώ σε τραγουδάω.

Γι’ αυτούς που θ’ έρθουν τραγουδώ …….***

*** Λόρκα

Asfalis Poreia Anatolika.

....Ένα ταξίδι με αεροπλάνο για να είναι ευχάριστο, πρέπει να είναι και άνετο χωρίς άγχος και ευχάριστη παραμονή στο αεροσκάφος. Η Alitalia φρόντισε και μας εξασφάλισε όσο το δυνατόν πιο ξένοιαστο και άνετο ταξίδι που όλα πήγαν καλά, και σε λιγότερο από δύο ώρες, ξεκούραστοι φτάσαμε στον προορισμό μας στον διεθνή αερολιμένα της Πίζας στην Ιταλία που βρίσκεται εντός των ορίων της πόλης όπου και αποβιβαστήκαμε. Η Πίζα διαθέτει ένα μικρό αεροδρόμιο, το Aeroporto Galileo Galilei, με πτήσεις προς άλλα ιταλικά αεροδρόμια καθώς και για ορισμένες ευρωπαϊκές πόλεις. 

Ο ήλιος ήταν ήδη ψηλά σε έναν γαλάζιο ουρανό χωρίς σύννεφα, ήταν μια φωτεινή μέρα του Μαΐου, ζεστή, μύριζε καλοκαίρι. Ταξιδεύαμε παρέα με τον μέλλοντα πλοίαρχο του φορτηγού πλοίου που ξεφόρτωνε στον λιμένα Μαρίνα Ντι Καράρα όπου και ο τελικός προορισμός μας να παραλάβουμε πλοιαρχία και επιστασία μηχανοστασίου.

Αν και σχετικά μικρό, το αεροδρόμιο διαθέτει καταστήματα, εστιατόρια και καφέ για μια πιο ευχάριστη αναμονή. Τελειώνοντας τον συνηθισμένο απαραίτητο έλεγχο επιβατών στην έξοδο του αεροδρομίου μας περίμενε αυτοκίνητο του πρακτορείου μας. Χωρίς καθυστέρηση επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε με προορισμό τον λιμένα. Θυμάμαι το αυτοκίνητο ήταν ένα «Βόλβο λιμουζίνα». Μόλις στα πρώτα χιλιόμετρα που βγήκαμε στον εθνική οδό Ε80 που οδηγούσε στη Μαρίνα Ντι Kαρράρα - «Marina Di Carrara» την πιο επισκέψιμη ακτή, ειδικά το καλοκαίρι, μια από τις πιο δημοφιλείς στην Ιταλία και το αρχιπέλαγος της Τοσκάνης, διαπιστώνω το κοντέρ ταχύτητας του αυτοκινήτου κολλημένο μόνιμα στα διακόσια και, χιλιόμετρα.

Προσπαθώ να το χειριστώ διπλωματικά, πληροφορώντας τον οδηγό ότι κυκλοφορούν εμφράγματα, εγκεφαλικά, καταθλίψεις και άλλα συναφή, και προσωπικά θα αισθανόμουν πιο ασφαλής στο ταξίδι μας αν οδηγούσε πιο ήρεμα. Τι το θελα. Με περίμενε μία καινούργια έκπληξη.

Ενώ το αυτοκίνητο μας κινείτο στην άσφαλτο με μεγάλη ταχύτητα ο οδηγός μας καθόλου δεν ξαφνιάστηκε όταν μας προσπέρασε, σχεδόν σαν σταματημένους, μια  «Άλφα Ρομέο στέισον βάγκον!» 

Γυρίζει ο «δικός μου» και μου σκάει ένα χρυσό χαμόγελο και με κάνει αλοιφή, προσπαθώ κι εγώ να χαμογελάσω, του λέω «Εντάξει, κατάλαβα, να 'σαι καλά»

Οι Ιταλοί λένε πως όταν κάποιος οδηγεί στην Αutostrata, στην «εθνική τους οδό», καλό θα είναι να πηγαίνεις πάντα στη μεσαία ή στη δεξιά λωρίδα. Γιατί με όσο κι αν τρέχεις πάντα θα υπάρχει κάποιος «οικογενειάρχης» που θα κινείται πιο γρήγορα! Αναστέναξα και έκτοτε δεν έβγαλα μιλιά. Υπάρχουν και χειρότερα σκέφτηκα.

Διανύοντας μια απόσταση εξήντα περίπου χιλιόμετρων σε σύντομο χρόνο φθάσαμε στην προβλήτα του λιμένα όπου ήταν πλαγιοδετημένο το πλοίο, ένα φορτηγό γενικού φορτίου και εκτελούσε εργασίες εκφόρτωσης. Το φορτίο αποτελείτο από όγκους με γρανίτες Indian Juparana, προέλευσης από την Ινδία. Ο συγκεκριμένος γρανίτης είναι και επίσης γνωστός και ως Carol Pink. Είναι γκρι-ροζ μιγματίτης της Προκαμβριανής περιόδου. Είναι ιδανικός για πάγκους κουζίνας δεδομένου ότι είναι ανθεκτικός στις γρατσουνιές, στη θερμότητα και τα οξέα που χρησιμοποιούνται στην καθημερινή μαγειρική.

Η Μαρίνα Ντι Καράρα είναι μία μικρή μεσογειακή πόλη που νωχελικά την αγκαλιάζει η θάλασσα και η περιοχή της είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός και γνωστή για την εξόρυξη και την παραγωγή μαρμάρου.

Το εμπορικό της λιμάνι έχει την ομορφιά των λιμανιών της Μεσογείου θάλασσας αλλά και την συνήθως άσχημη μυρωδιά τους. Τα περισσότερα λιμάνια της Μεσογείου είναι πόλεις πόρνες που αποπνέουν σεξ και πατσουλί. Όλες κατά καιρούς έχουν φιλοξενήσει κουρσάρους και λάγνους κατακτητές. Οι εραστές τους έχουν πεθάνει μα εκείνες ζουν και αναπνέουν την θάλασσα.

Ένας Πλοηγός μου είπε κάποτε ότι τα πάντα προέρχονται από την θάλασσα, και ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από την θάλασσα, και ότι οι προγονοί μας δεν θα είχαν καν βρεθεί εδώ αν δεν προϋπήρχε η θάλασσα.
Τον πρώτο μηχανικό πού θα αντικαθιστούσα στην επιστασία τον γνώριζα είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν εγώ σαν δεύτερος μηχανικός. Ουσιαστικά ήταν ο Μέντορας μου στο μόλις πρόσφατο ξεκίνημα της νεαρής καριέρας μου στην επιστασία μηχανοστασίου. 

Ο αξεπέραστος Μάστρο Πέτρος..... Τρίπτυχο του, δράση, δυνατότητα απόφασης, θέληση. Ποτέ μην παρατάς την προσπάθεια.

Οι προς παράδοση επιστασίας και οι προς παραλαβή βρεθήκαμε μαζεμένοι εκεί στο γραφείο του απερχόμενου πλοιάρχου του καπετάν Σταμάτη και παρασυρθήκαμε από τη χαρακτηριστική λεπτότητα της παρουσίας του και το πλατύ χαμόγελο του που δεν ήταν απλής ευγένειας....

Μέσα από τον διάλογο πού αναπτύχθηκε στη συνάντηση μας μία θετική αλληλό-επίδραση, για της ζωής τα καθημερινά φάνηκε να μας συνδέει.

Ψηλόλιγνος, ευθυτενής, ντυμένος όπως οι Παριζιάνοι μέσα στο φίνο γκρίζο καλοραμμένο κοστούμι, γραβατωμένος, ευγενικός. Μάτια σκούρα φωτεινά και σπινθηροβόλα. Είχε κουλτούρα και ποιότητα στην παρουσία του. «Η ζεστασιά της παρουσίας του ανθρώπου δε πουλιέται ούτε αγοράζεται.» Μου τόνιζε ο φιλοσοφημένος βοσκός παππούς μου.

Διαπίστωσα ότι πολιτικά στέκεται στη συντηρητική πλευρά της ιστορίας, που όμως δεν αποστρέφεται τις μεταρρυθμίσεις, αλλά απαιτεί να διατηρηθεί ό,τι αποδίδει. Το μότο του ήταν ότι σε κάθε κοινωνία υπάρχουν ιδέες και δομές που είναι αποτελεσματικές, οπότε δεν είναι πάντοτε φρόνιμο να ανατραπούν.

Τελειώνοντας η παραλαβή-παράδοση τον ελεύθερο χρόνο μας τον περάσαμε παρέα ευχάριστα απολαμβάνοντας το βραδινό μας γεύμα σε τοπικό εστιατόριο πάνω στην υπέροχη παραλία.

Την επομένη ο Καπετάν Σταμάτης με τον Μάστρο Πέτρο αναχώρησαν για την Ελλάδα.

Πέρασε ο καιρός και το επόμενο μου μπάρκο είναι πάλι ένα φορτηγό γενικού φορτίου, ένα πλοίο τελευταίας τεχνολογίας για την εποχή του.

Πλοίαρχος του πλοίου ο καπετάν Σταμάτης. Οι σκέψεις μου γυρίζουν πίσω και με παρασύρουν στη πρώτη μέρα που γνώρισα τον Καπετάν Σταμάτη. Προφανώς και διατηρούσα αναμνήσεις θετικές, ένιωθα μια προσωπική ικανοποίηση που θα συνεργαζόμασταν.
Το πρώτο μας ταξίδι έτυχε ναύλο για το νότο που λέει και ο ποιητής. Ναυλωθήκαμε στην  θηριώδη Ιαπωνική εταιρεία θαλασσίων μεταφορών «Mitsui Line».
Ξεκινήσαμε από λιμένες της Ιαπωνίας, διασχίσαμε το βόρειο Ειρηνικό ωκεανό, διέλευση Παναμά, λιμένες Καραϊβικής, λιμένες Νοτίου Αμερικής, Αυστραλία, Φορμόζα και επαναπαράδοση Ιαπωνία ήταν το πλάνο του συμβολαίου. Προσέγγιση του πλοίου σε 43 Λιμένες εάν ενθυμούμαι καλά.
Η εμπειρία μου  από την συνεργασία μας με τον πλοίαρχο και την ναυτική του ικανότητα στην πλοήγηση του πλοίου μ΄ άφησε άναυδο. 

Αγκυροβολήσαμε στο πρώτο λιμένα. Κύρια μηχανή του πλοίου «κράτει», σύντομο διάλειμμα, εντολή «ανάποδα», εντολή τέλος λειτουργίας Κύριας μηχανής.

Αγκυροβολήσαμε στο δεύτερο λιμένα. Κύρια μηχανή του πλοίου «κράτει», σύντομο διάλειμμα, εντολή «ανάποδα», εντολή τέλος λειτουργίας Κύριας μηχανής. 

Να μην πλατειάζω το λόγο για την ικανότητα του απλά σημειώνω ότι αυτό γινόταν σε κάθε αγκυροβόλιο. Η ικανότητα του και η άριστη γνώση του των συγκεκριμένων συνθηκών του κάθε αγκυροβολίου ήταν αξεπέραστη. Η άριστη γνώση του των χαρακτηριστικών της κάθε θαλάσσιας περιοχής ήταν το φυσικό του προσόν. Αυτής της γνώσης που είχε καταφέρει με τόση ευκολία να την μετατρέπει σε ενεργό δράση.
Ίσως από πολλούς τεχνοκράτες αυτό να κρίνεται ως απαίτηση άλλων εποχών. Για μένα συνεχίζει να είναι διαχρονική η προσπάθεια εφαρμογής της θεωρίας στην πράξη.
Το πρώιμο στάδιο της ναυτιλίας ήταν οι ναυτικοί, η θάλασσα και ο καιρός.
Ασφαλώς ο Πυθέας δεν είχε πλεύση προς την Θούλη ταξιδεύοντας στα κουτουρού.
Το ιδανικό στέλεχος θα πρέπει να διέπεται από προσωπικά χαρακτηριστικά ικανά να του προσδώσουν τις ιδιαιτερότητες που απαιτεί το περιβάλλον της εργασίας στη θάλασσα.
Είχε αναβαθμισμένο σεβασμό προς την ανθρώπινη ζωή και στο φυσικό περιβάλλον, ποιότητα στις συνθήκες εργασίας, σεβασμό των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας.
Αρετές όπως η αντικειμενικότητα , η εργατικότητα, η συνέπεια, ο προγραμματισμός, η διαρκής αναζήτηση, το κριτικό πνεύμα, ο σεβασμός στις αξίες , η ικανότητα συνεργασίας, είναι μερικές που σκιαγραφούν το προφίλ του.
Η συνεργασία του με τους ναυλωτές, του υπεύθυνους φορτώσεων και με τις κατά τόπους αρχές γινόταν δημιουργία μιας υψηλής προσέγγισης του επαγγέλματος.

Η ναυτιλία χρειάζεται ικανούς που να την πιστεύουν. Το ναυτικό επάγγελμα ίσως δεν ταιριάζει σε όλους, είναι βέβαιον όμως ότι ταιριάζει σε ικανούς που γνωρίζουν και αποδέχονται τα πραγματικά δεδομένα σαν συνειδητή επιλογή.
Δυστυχώς το ναυτικό επάγγελμα στις μέρες μας στην Ελλάδα δείχνει να έχει χάσει το κύρος του και την υψηλή κοινωνική αναγνώριση που κατείχε στο παρελθόν.
Η αξιοπρέπεια του ναυτικού βρίσκεται σε πλήρη κοινωνική απαξίωση με τον πλέον απογοητευτικό τρόπο.

Εδώ στη μοναξιά της θάλασσας και στη ξενιτιά σε αιχμαλωτίζει και σε συναρπάζει το απέραντο των ωκεανών και μοιράζεσαι μαζί με τους συνάδελφους σου αυτήν την απεραντοσύνη.

Οι σημερινοί «μπαρμπακαραβάδες» και «σφυροκοπανιστές» ξέρουν γράμματα σήμερα και μάθανε να κουβεντιάζουν ήσυχα και απλά.
Η επόμενες ημέρες....
Στο ταξίδι αυτό ένας από τούς λιμένες προσέγγισης ήταν και το Μανάους στην ενδότερα της Βραζιλίας, αφού διασχίσεις κάπου 900 ναυτικά μίλια τον ποταμό Αμαζόνα.
Amazonas: ποταμός στη Νότια Αμερική, 6.400 χλμ από τις πηγές έως στις εκβολές, είναι δεύτερο στο μήκος μετά το Νείλο μεταξύ των ποταμών του κόσμου. Στραγγίζει μια περιοχή περισσότερο από 7 εκατομμύρια τετραγωνικών χλμ κατά προσέγγιση τα μισά από τα οποία είναι στη Βραζιλία το υπόλοιπο είναι στο Περού, τον Ισημερινό, τη Βολιβία, και τη Βενεζουέλα. Υπολογίζεται ότι ο απαλλάσσει μεταξύ 34 εκατομμύρια και 121 εκατομμύρια λίτρων ύδατος ανά δευτερόλεπτο και καταθέτει έναν καθημερινό μέσο όρο 3 εκατομμύρια τόνων ιζήματος κοντά στις εκβολές του. Η ετήσια εκροή από τον ποταμό αποτελεί το ένα πέμπτο όλου του γλυκού νερού που στραγγίζει στους ωκεανούς του κόσμου. Το ξέσπασμα του ύδατος και του ιζήματος είναι τόσο απέραντο που το αλατισμένο περιεχόμενο και το χρώμα του Ατλαντικού Ωκεανού αλλάζουν για μία απόσταση περίπου 320 χλμ από τις εκβολές του.
Manaus: πόλη στη βορειοδυτική Βραζιλία, πρωτεύουσα της Αμαζονίας, ένας λιμένας στον ποταμό Ρίο Νέγκρο , κοντά στη συμβολή του με τον ποταμό Αμαζόνιο. Όπου οι ποταμοί συναντιούνται είναι όπως αναμιγνύοντας τον καφέ με κρέμα. Ο σχεδόν μαύρος Ρίο Νέγκρο με το χώμα πού έπλυνε πάνω από τις ορεινές περιοχές, στροβιλίζει με το χλωμό καφετί του Αμαζόνα σε μια γραμμή που τεντώνει προς τα κάτω για μίλια. Ο λιμένας προσιτός για τα ποντοπόρα σκάφη, (περίπου 1,650 Ναυτικά μίλια) από τις εκβολές του ποταμού. Το Μανάους ιδρύθηκε από τους Πορτογάλους το 1669. Η άφιξη στις αποβάθρες του λιμένα στην όχθη του ποταμού έγινε τις απογευματινές ώρες. Τα νερά του θηριώδη ποταμού μαύρα ορμητικά και αγριεμένα απειλούν την ομαλή πλαγιοδέτηση του πλοίου. 

Το πλοίο ένα 28000 τόνων φορτηγό γενικής χρήσης με μία ορθόδοξη «τουμπαριστή» μηχανή. Δύσκολο το λιμάνι για μανούβρες! Και όμως η πρόσδεση στην προβλήτα ήταν σεμινάριο προς ναυτιλλομένους. Ο πλοηγός με χαρά άφησε το πρόσταγμα στις ικανότητες του πλοιάρχου μας. Στο τέλος μας χαιρέτισε αδελφικά και μας ζήτησε να του κάνουμε την τιμή να τον έχουμε παρέα στο βραδινό μας δείπνο.
Τιμήσαμε το βραζιλιάνικο βοδινό συνοδευόμενο από πορτογαλικό κρασί. Για αρχή και τέλος δεν μπορούσε να είναι τίποτα άλλο από ένα ποτήρι καϊπιρίνια το παραδοσιακό βραζιλιάνικο ποτό.
Επόμενος λιμένας προσέγγισης το Μπελέμ πόλη στη βόρεια Βραζιλία, κοντά στον ισημερινό,. Το λιμάνι του βρίσκεται κατά μήκος του Ρίο Παρά, ένας παραπόταμος του Αμαζόνα που συνδέει την υδάτινη οδό με τον Ατλαντικό Ωκεανό και είναι προσιτό στα ποντοπόρα πλοία.
Ο αέρας είναι χλιαρός και υγρός. Ευνοϊκός για συναντήσεις, ευνοϊκός για ξεκινήματα.
Βρισκόμαστε με ένα ποτό στο χέρι καθισμένοι στο μπαρ του ξενοδοχείου Σέρατον.
Δύο τραπέζια μακρύτερα δύο αιθέριες θηλυκές υπάρξεις, άνετες με αυτοπεποίθηση, πρέπει να ήταν στο ξεκίνημα στα πρώτα άντα. Ήταν άψογα ντυμένες, πανέμορφες , κορμί σπαθί, δέρμα μεταξένιο, ξανθά μαλλιά με κοκκινωπές ανταύγειες, σημάδια μιας μακρινής βόρειας καταγωγής. Μάτια καθάρια, λαμπερά ζαφείρια, ξεχείλιζαν γοητεία.
Έτσι του είχε έρθει χωρίς καθόλου να το πολυσκεφτεί ζήτησε από τον σερβιτόρο να κεράσει τις καταπληκτικά όμορφες κυρίες.
Το ένστικτο μου έλεγε ότι κάνει λάθος αλλά καλό είναι να δοκιμάζουμε την τύχη μας ποτέ δε ξέρεις. Οι κυρίες δεν πτοήθηκαν από την μεσογειακή γοητεία μας, τα ποτά δεν έγιναν αποδεκτά, ευγενικά και πολιτισμένα είναι η αλήθεια αλλά η απόρριψης ήταν κάθετη.

Συνεχίζουμε το κυκλικό μας ταξίδι με επόμενους λιμένες προσέγγισης, Σαλβαντόρ, Ρίο Ντε Τζανέιρο, Ιτάτζαϊ, Ρίο Γκράντε, Μπουένος Άϊρες, Μοντεβίδεο, και μερικούς ακόμη, με τελευταίο λιμένα προσέγγισης στην Νότιο Αμερική τον λιμένα του Σάντος στη Βραζιλία όπου είναι και τα κεντρικά γραφεία της ναυλώτριας εταιρίας. Επόμενος λιμένας προσέγγισης Μελβούρνη Αυστραλίας. 

Εδώ είναι που αρχίζουν τα δύσκολα.

Ο χειμώνας έχει κάνει έντονα την εμφάνιση του, σκοτεινός, μελαγχολικός και ακόμη βρισκόμαστε κοντά στα μέσα του Ιούνη για το νότιο ημισφαίριο.  Όλα ανάποδα για εμάς της Μεσογείου θάλασσας, Ιούνιος μήνας να βρέχει και να κάνει κρύο, πού ξανακούστηκε. 

Το ταξίδι από το Σάντος στην Μελβούρνη είναι 9.500 ναυτικά μίλια από το πέρασμα τού Μαγγελάνου και 11.100 ναυτικά μίλια από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας.

Ο πλοίαρχος το συζητά μαζί μου και μου αιτιολογεί την απόφαση του ότι σχεδίασε το ταξίδι να το κάνουμε με πορεία ανατολική, κροσσάροντας το νότιο κέρας της Αφρικής και όχι να διασχίσουμε τη Γη του Πυρός και το Πέρασμα τού Μαγγελάνου την συνήθη θαλάσσια οδό που εκτελούν τα πλοία με προορισμό την Αυστραλία. Τού τονίζω ότι το ταξίδι από το ανατολικό δρομολόγιο διαρκεί περισσότερο από τέσσερις ημέρες, καύσιμα έχουμε μόνο για τις ημέρες ταξιδιού, του επίσημου θαλάσσιου δρόμου και αν ακολουθήσουμε το ανατολικό δρομολόγιο μας μένει μια πολύ μειωμένη ποσότητα σε καύσιμα ασφαλείας για ενδεχόμενες κακοκαιρίες. Να έχεις εμπιστοσύνη μου λέει και δεν θα χρειαστούμε επιπλέον καύσιμα. Πάντα του είχα εμπιστοσύνη γιατί ήμουν σίγουρος για την υπευθυνότητα και για τις απόλυτα ακριβείς εκτιμήσεις του των παραμέτρων του ταξιδιού μας.

Ανακοίνωσε την απόφαση αυτή στους ναυλωτές εξηγώντας και το σκεπτικό της απόφασης του.

Απόλυτα αιφνιδιασμένοι από την απόφαση του πλοιάρχου άρχισαν οι συναθροίσεις και οι διαβουλεύσεις στα γραφεία ναυλωτών και εταιρείας μας.. 

Μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό τους, απορημένος και έκπληκτος για την απόφαση μας, καταφθάνει στο πλοίο ο επικεφαλής των κεντρικών γραφείων των ναυλωτών. Επιμένει ότι έχει και την σύμφωνη γνώμη και της εταιρείας του πλοίου δηλαδή των εργοδοτών μας ότι δεν μπορούμε να παρακάμψουμε το σύνηθες δυτικό δρομολόγιο, από το πέρασμα τού Μαγγελάνου. Ο πλοίαρχος είναι ανένδοτος έχει την εξουσία του πλοίου και δεν το συζητά. Το ταξίδι έχει αποφασισθεί με πορεία μας ανατολικά και δεν αλλάζει όσο αυτός είναι ο πλοίαρχος του πλοίου.

Προς διευκόλυνση όλων δηλώνει η αντικατάσταση του στην πλοιαρχία είναι στη διάθεση της εταιρείας. Εννοείται πως ακολουθώ και συμμετέχω στις αποφάσεις του, και τίθεται και η δική μου αντικατάσταση στη διάθεση τους.

Αναχωρεί και πάλι ο επικεφαλής των γραφείων για νέες διαβουλεύσεις, και πολύ σύντομα επανέρχεται και μας εύχεται καλό ταξίδι όπως ο πλοίαρχος αποφάσισε.....  «Ασφαλής πορεία ανατολικά.»

Εδώ έχω να κάνω μια παρένθεση. 

Στη μεταξύ μας διαβούλευση παρουσία του Γραμματικού και του Ασυρματιστή του πλοίου ο πλοίαρχος μας εξήγησε την κατάσταση πού επικρατεί στο Νότιο Ειρηνικό ωκεανό και πέρα από τις σφοδρές κακοκαιρίες πού επικρατούν σε όλη την έκταση του μία ατελείωτη τρικυμία σάρωνε το νότιο τμήμα του ωκεανού από ένα στάσιμο ψυχρό μέτωπο.

Ταυτόχρονα βρίσκεται σε ιδιαίτερα έντονη δραστηριότητα το εποχικό φαινόμενο Ελ Νίνιο (γνωστό και ως Ελ Νίνο, ισπ: El Niño) 
«Ωκεάνιο και ατμοσφαιρικό φαινόμενο Ελ Νίνιο, στον Νότιο ειρηνικό ωκεανό, κατά τη διάρκεια του οποίου κατ' ασυνήθιστο τρόπο οι θερμοί ωκεάνιοι άνεμοι εμφανίζονται κατά μήκος της δυτικής ακτής του Ισημερινού του Περού και της Χιλής, προκαλώντας κλιματολογικές διαταραχές ποικίλης και μεγάλης δριμύτητας. Ο όρος αρχικά χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει το θερμό νότιο ρεύμα που εμφανίζεται στην περιοχή κάθε Δεκέμβριο, αλλά τώρα διατηρημένος όλο το έτος, περιγράφει διαταραχές κλίματος που προκαλούνται από Ελ Νίνιο όταν περιστατικά που εμφανίζονται είναι εξαιρετικά έντονα και επίμονα.»
------«Fast bind, fast find,» Λένε οι Εγγλέζοι .

...... Ήτοι «Κάλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε.» που λένε στο χωριό μου.
Η σχέση του ανθρώπου με τη θάλασσα σε ώρες σκληρές είναι το πεδίο ανάπτυξης ηρωικής στάσης από απλούς και ταπεινούς ανθρώπους πού έχουν μία αίσθηση καθήκοντος.
 Η θάλασσα είναι όμορφη όταν θυμώνει και ζωντανεύει, μα συνάμα είναι τρομακτική και βίαιη
Την ημέρα του κατάπλου στον λιμένα και όταν προσεγγίζαμε στη προβλήτα φόρτωσης του Σάντος κατά μια διαβολική σύμπτωση, αναχωρούσε πανομοιότυπο ένα αδελφό πλοίο της ιδίας της Mittsui Line με Ιάπωνες πλήρωμα και με τον ίδιο λιμένα προορισμού την Μελβούρνη Αυστραλίας ακολουθώντας την συνήθη δυτική πορεία
Πλεύσαμε αρκετά ανοικτά της Νοτίου Αφρικής για να αποφύγουμε από τη δυτική ακτή το κρύο ρεύμα «Μπεγκουέλα», και από την ανατολική ακτή το θερμό ρεύμα «Αγκούλας». 

Ένας ήρεμος χειμερινός παγετός εμφανίζονταν τις πρωινές ώρες χωρίς έντονα καιρικά φαινόμενα.
Μετά το ήσυχο πέρασμα της Νοτίου Αφρικής διασχίσαμε τα Γαλλικά νότια υπερπόντια εδάφη. Τα νησιά, μία ομάδα 20 μικρών ορεινών νησιών. Οι μόνοι κάτοικοι του εδάφους είναι προσωπικό των μόνιμων επιστημονικών σταθμών που βρίσκονται στη συστάδα των νησιών. Το κλίμα ήταν εξαιρετικά υγρό και ήπιο. Οι άνεμοι ελαφροί και μεταβλητοί φθάνοντας σπάνια σε περισσότερα από 4 με 5 μποφόρ, συγκρατημένοι και ελάχιστα θυελλώδης.

Με αυτές τις πολύ καλές καιρικές συνθήκες το πλοίο μας κατέπλευσε έγκαιρα στη Μελβούρνη σύμφωνα με το προγραμματισμένο δρομολόγιο του.

Συνήθως η άφιξη Ελληνικού πλοίου στο λιμάνι της Μελβούρνης περιγράφεται με ιδιαίτερα συγκινητικό και συναισθηματικό τρόπο. Εκεί τα πληρώματα έχουν την ευκαιρία να βρεθούν κοντά στην μεγάλη Ομογένεια....  και για του λόγου το αληθές το πλοίο εκτέλεσε τις απαραίτητες φορτοεκφορτώσεις και ταυτόχρονα ένα μεγάλο μέρος του πληρώματος ξεφαντώσαμε παρέα με αρκετούς απόδημους Έλληνες σε ένα μεγάλο κέντρο διασκέδασης όπου εμφανίζονταν την εποχή εκείνη ο Σπύρος και η Ζωή Ζαγοραίου, τραγουδώντας όλοι μαζί το ανεπανάληπτο «Μου λέτε να μη κλαίω.» .

Την ώρα που λύναμε κάβους για απόπλου κατέφθασε στον λιμένα και το αδελφό Γιαπωνέζικο πλοίο της Mittsui Line από το Σάντος. Έφυγε τριάντα ώρες νωρίτερα από το δικό μας πλοίο, έφθασε τριάντα ώρες αργότερα με χίλια πεντακόσια ναυτικά μίλια λιγότερα στον περιπετειώδη πλου του. 

«fortis fortuna adjuvat» η τύχη βοηθά τους τολμηρούς. Έλεγαν οι Λατίνοι.

Όταν στο τέλος τού μεγάλου κυκλικού ταξιδιού φθάσαμε στην Ιαπωνία το πλοίο έτυχε θερμής υποδοχής από τους ναυλωτές μας και μας υποδέχτηκαν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό αλλά και τεράστια ικανοποίηση.

Ενσαρκώνοντας το πνεύμα της ασιατικής φιλοξενίας, οι ναυλωτές μέσα από την ένθερμη και ειλικρινή φιλικότητα, που παραμέρισε την τυπική επικοινωνία, δεν ενθυμούμαι την ποσότητα από το ωμό ψάρι «σούσι» πού αναγκάστηκα για λόγους ευγένειας να καταναλώσω ανταποκρινόμενος στον ενθουσιασμό πού διάχυτος και εν αφθονία υπήρχε σε ένα γαστρονομικό ταξίδι με παραδοσιακά ιαπωνικά πιάτα, και φιλόξενη ατμόσφαιρα με αποδέκτες τα πρόσωπα μας.

Και τι κάνουν οι φίλοι όταν υπάρχει εκλεκτή παρέα και καλή διάθεση; Εύχονται καλά πράγματα ο ένας για τον άλλο…«Kanpai!»  «Στην υγειά μας!» φίλοι μου καλοί.

Και αυτό πού μένει είναι μία σημαντική αίσθηση και απλή απόλαυση που πηγάζει από την ομαδική εργασία και την επιβεβαίωση της αξιοσύνης.

Η περιπέτεια του ταξιδιού, η πάλη με τα κύματα και τούς ανέμους στον ωκεανό είχε αίσιο τέλος. Αβαρίες στο φορτίο ποτέ δεν υπήρξαν μέσα στην άγρια αντάρα και τη μεγάλη θαλασσοταραχή.

......Ήθελε πάντα να εγκατάλειψη την θάλασσα αλλά ποτέ δεν ξέκοψε από την επιρροή της.

Προσαρμόστηκε χωρίς δισταγμούς στο έντονα εξελίξιμο περιβάλλον μέσα στο οποίο σήμερα δραστηριοποιείται.

Exontas Teliosei To Fitema

Είχε ξεμπαρκάρει μόλις την προηγούμενη μέρα, από το λιμάνι του Port Said της Αιγύπτου, μετά από οκτάμηνη απουσία στη θάλασσα, μετρώντας το χρόνο του γυρισμού για να ξαναδεί αυτούς που αγαπούσε με τα μάτια να λάμπουν από χαρά. «Νόστιμον ήμαρ». Αυτή είναι η ζωή των ναυτικών. Γλυκιά του γυρισμού τους η μέρα. Ο καημός του νόστου στην οικογένεια, καίει σαν καντήλι αναμμένο, στην ψυχή τους, δύναμη να παλεύουν και να ξεπερνούν όλα όσα τους τυχαίνουν μέχρι την ημέρα της επιστροφής. Στο Port Said τους παρέλαβε ο πράκτορας του πλοίου, τους μετέφερε στο αεροδρόμιο του Καϊρου, και χαμογελώντας πλατιά τους ευχήθηκε καλό ταξίδι.
Το ταξίδι από το Port Said στο Κάϊρο ήταν σκέτη κόλαση από την αμμοθύελλα της ερήμου.
Η πτήση αναχώρησης για Αθήνα είχε δυο ώρες καθυστέρηση στο Κάϊρο. Τα μάτια του πονούσαν σαν να τους είχαν ρίξει άμμο της ερήμου και ήταν πολύ κακοδιάθετος όταν αναγκαστήκαν να περάσουν μια ταπεινωτική διαδικασία στο τελωνείο του αεροδρόμιου έως ότου εισέρθουν στη μεγάλη αίθουσα των διεθνών αναχωρήσεων.
Η πτήση αναμενόταν στον αερολιμένα του Ελληνικού στις έντεκα και μισή το βράδυ.
Η οικογένεια του από την ανυπομονησία της προσμονής είχαν φτάσει στο αεροδρόμιο μια ώρα νωρίτερα πριν ανακοινωθεί η προσγείωση του αεροσκάφους. Έπειτα περίμεναν ώσπου οι επιβάτες να περάσουν από τον έλεγχο των διαβατήριων και να πάρουν τις αποσκευές τους.
Όταν οι πόρτες άνοιξαν ένα ανθρώπινο κύμα όρμησε στην έξοδο του αεροδρόμιου. Η γυναίκα του σήκωσε τα χεριά της, κουνώντας τα, τον φώναξε με τ’ όνομα του και παρασέρνοντας μαζί της τους δυο μικρούς γιους τους έτρεξε να ρίχτει στην αγκαλιά του. Αυτός τους είδε, άφησε το καρότσι με τις αποσκευές στο πλάι, πήρε τη γυναίκα του αγκαλιά, τη σήκωσε ψηλά, της έδωσε δυο τρυφερά φιλιά, και την έστησε πάλι στα πόδια της, ανασαίνοντας το γνώριμο άρωμα της κολόνιας της. Βουβός από ευτυχία αποτραβήχτηκε από την αγκαλιά της γυναίκας του, στράφηκε στους δυο μικρούς γιους, τους αγκάλιασε με θέρμη κοιτάζοντας τα φωτεινά προσωπάκια τους. «Μεγαλώσατε», τους είπε, κ’ αυτά απλώνοντας τα χεριά τους με χαρακτηριστικά έκδηλο τρόπο χώθηκαν βαθύτερα στην αγκαλιά του και κόλλησαν τα δροσερά μάγουλα τους στο πρόσωπο του.
Λίγες ημέρες αργότερα ήταν οι σχολικές διακοπές του Πάσχα, που βρήκε όλη την οικογένεια στο εξοχικό τους για λίγες ήμερες δραπέτευσης από το πολυάσχολο άστυ.
Το Πάσχα είναι γιορτή κατεξοχήν συνδεδεμένη με την ελληνική ύπαιθρο και το χωριό. Το Πάσχα στα χωριά έχει ένα ιδιαίτερο χρώμα και γιορτάζεται αυθεντικά, διατηρώντας τα παραδοσιακά του χαρακτηριστικά. Θρησκευτική κατάνυξη, επιστροφή στις ρίζες, επαφή με την ανοιξιάτικη φύση, υπέροχα πασχαλιάτικα εδέσματα - μαγειρίτσα, σουβλιστά αμνοερίφια και κόκκινα αυγά είναι μόνο μερικά από αυτά - καθώς και ξεχωριστά τοπικά έθιμα και παραδόσεις συνθέτουν την εικόνα της πιο κατανυκτικής και χαρμόσυνης περιόδου του έτους.
Πηγαίνοντας στις όμορφες Νηές μεταφέρθηκαν σε έναν κόσμο φτιαγμένο μέσα στη πράσινη φύση. Ένα μέρος με εικόνες γλυκές, που η φύση μοιράζει απλόχερα χρώματα, ήπιους ήχους και γλυκούς ανέμους. Η Νηές είναι ένας τόπος τέτοιος. Εκεί που η ζωή κυλάει πιο ήρεμη, χωρίς δονήσεις, ένα ησυχαστήριο που ο παλμοί δεν ξεπερνούν ποτέ τους ογδόντα χτύπους το λεπτό.
Αν είναι και τυχεροί με τον καιρό, θα απολαύσουν ηλιόλουστες βόλτες στα υπέροχα μέρη της ευρύτερης περιοχής που σε αιφνιδιάζουν με την ομορφιά τους.
Είχε μόλις ξημερώσει κι ο ουρανός ήταν ασυννέφιαστος. Όλα έδειχναν ότι η μέρα θα ήταν καλή. Στο ήσυχο τοπίο, μόνο τα τραγούδια των πουλιών έκοβαν τη σιγαλιά. Είχε κοιμηθεί οκτώ ολόκληρες ώρες. Ένοιωθε ξεκούραστος δυνατός. Από νωρίς το πρωί άναψε το τζάκι δίνοντας γιορτινή ατμόσφαιρα στο χώρο. Το σπίτι μες στη σιγαλιά της ερημιάς είχε μια θαλπωρή και γαλήνη που σ’ έκανε να νιώθεις ηρεμία, και σιγουριά να σ’ αγκαλιάζει. Εμπρός ο ακύμαντος κόλπος, μικρός και λαμπερός, ετοιμάζεται να υποδεχτεί το καινούργιο δροσερό, και ανέφελο ανοιξιάτικο πρωινό του Απρίλη με τη θάλασσα να λαμπυρίζει σε χιλιάδες σταγόνες φωτός. Βγήκε με αγαλλίαση στο ψιλό μπαλκόνι του σπιτιού, στη δροσερή πρωινή αύρα, απολαμβάνοντας αρώματα και ήχους, που δυνάμωναν μέσα του την αίσθηση της ελευθερίας και της ανεμελιάς. Όσο έβλεπε το βλέμμα του ο φιδωτός παραλιακός δρόμος ήταν έρημος, πράγμα πολύ φυσικό για την εποχή που δεν υπήρχαν ακόμα παραθεριστές στη περιοχή. Ικανοποιημένος και γαλήνιος βολεύτηκε στο μικρό ξύλινο καναπέ εκεί στη γωνιά του μπαλκονιού και άφησε τα μάτια του να χορτάσουν ομορφιά. Τον φωτεινό ήλιο που χάιδευε με τις ζεστές ακτίνες του την νωπή από την πρωινή δροσιά γη, κάνοντάς την να αχνίζει, και το καφεκόκκινο χώμα να ευωδιάζει υπέροχα. Κοιτούσε την θάλασσα με βλέμμα διαπεραστικό και ευαίσθητο, προσπαθώντας να σκεφτεί πως θα τη ζωγράφιζε αν είχε το ταλέντο του πρόωρα χαμένου αδελφού του. Πως θα μετέφερε στο μουσαμά όλες αυτές τις αποχρώσεις. Ρηχή και διάφανη, ανοιχτοπράσινη με γαλαζωπές ανταύγειες στην ακρογιαλιά, λουλακιά στα βαθιά, και στα ανοιχτά, εκεί που τα ψαροκάικα μάχονται με τα κύματα, απειλητικά σκοτεινή, με χρώμα σχεδόν μπλε σκούρο. Η θάλασσα είναι η αρχέγονη μητέρα των πλασμάτων της γης, επί αιώνες έχει ταΐσει κι έχει ταξιδέψει αμέτρητες ψυχές. Είτε γαλήνια, είτε φουρτουνιασμένη, πάντα εμπνέει το θαυμασμό, το σεβασμό και το δέος, αλλά και μια ιδιαίτερη αγάπη και ευγνωμοσύνη σ’ αυτούς που την έχουν ζήσει από κοντά και έχουν διασχίσει τα ατέλειωτα μονοπάτια της. Έτσι κ’ αυτός, σαν ένας από τους θαυμαστές, ταξιδευτές και εικονικούς εραστές της Ωκεανίδας θεάς, ξετυλίγει στη μνήμη το κουβάρι της ζωής του και επαναφέρει τις μνήμες από τα ταξίδια του στους ωκεανούς και τα λιμάνια της.

 Απέμεινε καθηλωμένος ατενίζοντας έναν ορίζοντα τόσο έντονα και ευδιάκριτα ευθυγραμμισμένο σαν να τον είχε χαράξει κάποιο χέρι, εκεί που το λουλακί της θάλασσας συναντούσε το ξεπλυμένο γαλανό του ουρανού. Αυτή η γραμμή του ορίζοντα ήταν ελαφρά αλλά ξεκάθαρα κυρτή. 
Ο θόρυβος απ’ ένα τρακτέρ στο βάθος της αλέας του δρόμου του διέκοψε τα οράματα. Αναστέναξε μετατοπίστηκε στον καναπέ του και έφερε νωχελικά τη σκέψη και το βλέμμα του στην αυλή του σπιτιού του που απλωνόταν μπρος του.
Η άνοιξη γινόταν αισθητή με πολλούς τρόπους. Τα δέντρα γέμιζαν τρυφερά πράσινα φύλλα και στα παρτέρια τα λουλούδια άνοιγαν τα βελουδένια τους άνθη πλημμυρίζοντας τον αέρα με το γοητευτικό τους άρωμα. 

«Νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στον κόσμο από την δημιουργική δουλειά στον κήπο ένα υπέροχο ανοιξιάτικο πρωινό.» Σκέφτηκε. 

Ταυτόχρονα ξύπνησε μέσα του η αίσθηση ότι στον κήπο τον περίμεναν επείγοντα πράγματα που δεν είχε ακόμη κάνει. Η αυλή και ο κήπος βρισκόταν σε άγρια κατάσταση. Αυτό όμως το είδε σαν διασκέδαση. Έβαλε τα άρβυλα, το παλιό πανωφόρι του, βγήκε στην αυλή κι άρχισε δουλειά.

 Ξεκίνησε ν’ ασχολείται ξεριζώνοντας τ' αγριόχορτα από τις πρασιές και κόβοντας τα νεκρά κλαδιά από τα δέντρα.
Ήταν ήδη η ώρα δέκα και μισή. Έχοντας τελειώσει το φύτεμα στο μικρό του λαχανόκηπο, και το πρώτο εποχικό κούρεμα του γκαζόν, τώρα ασχολιόταν να σκαλίζει τα λουλούδια στα παρτέρια, όταν στην κορνίζα της εξωτερικής πόρτας της αυλής μια γνωστή ανδρική σιλουέτα τον καλημέρισε δειλά, δειλά. Ήταν ο μπάρμπα Θωμάς, ένας ξωμάχος εργάτης της γης και παλιός ναυτικός στα νεανικά του χρόνια. Ο επισκέπτης φορούσε σκούρο βαμβακερό πουλόβερ, το γέρικο κεφάλι σκέπαζε ένας ναυτικός σκούφος, που άφηνε να φαίνεται στις άκρες του τα κάτασπρα μαλλιά του. Πάει καιρός από την τελευταία συνάντηση τους. Στο χαρακωμένο απ’ τις ρυτίδες πρόσωπο του ανθρώπου που στέκεται δίπλα του ένα ευχάριστο χαμόγελο απλώνεται απ’ το κακοξυρισμένο πιγούνι μέχρι τα λαμπερά γαλάζια μάτια του. 

Η θάλασσα δεν ήταν η πρώτη επιλογή του μπάρμπα Θωμά. Ναυτικός έγινε λόγω των οικονομικών συνθηκών της εποχής, όπως και αρκετοί ακόμα Έλληνες που είτε μετανάστευαν είτε συνωστίζονταν έξω από τις εταιρείες στο λιμάνι του Πειραιά.
Ο μπάρμπα Θωμάς ήταν μόνο δεκαεννέα χρόνων πιτσιρικάς όταν μπαρκάρισε. Γνώρισε τη θάλασσα και από την καλή και από την ανάποδη, ώσπου μερικά χρόνια αργότερα γύρισε στον τόπο του και για το χατίρι της αγάπης - είχε τα μάτια σαν τη θάλασσα, πώς να την προσπεράσει; -αποφάσισε να γίνει στεριανός. Παντρεύτηκε και άρχισε να θρέφεται από τα πατρικά τους χωράφια και περιβόλια. Φτωχικά, όμως ζωντανά και χαμογελαστά τα πρώτα τους χρόνια. Ακούραστος κ' εργατικός, με την αξίνα και το άροτρο και περίσσιο κουράγιο δούλευε να δαμάσει την τραχιά γη. Έμαθε με τον καιρό να καλλιεργεί την γη και τα περιβόλια τους. Σαράντα ολόκληρα χρόνια συμβίωσαν ευτυχισμένα οι δυο τους, απέκτησαν δυο παιδιά και αυγάτισαν το βίος τους. Ήταν όμορφα χρόνια. Ζωή βουκολική και αυθεντική. Για το αγαπημένο ζευγάρι ευτυχία ήταν να χαίρονται όσο γίνεται περισσότερο για αυτά που είχαν και πλούτος να χαίρονται περισσότερο για αυτά που απέκτησαν. Είχαν τόσα δεν ζητούσαν περισσότερα. Τα παιδιά μεγάλωσαν έκαναν δίκες τους οικογένειες. Χάνοντας πρόωρα την σύντροφο του έζησε με τη θλίψη και με μια μοναξιά που κανείς και τίποτα να μπορούσε να μετριάσει. Αλλά με τον καιρό το πήρε απόφαση αυτό που του είχε συμβεί. Έμαθε να ζει με τον εαυτό του, να καλλιεργεί τον κήπο του, τα περιβόλια του, και να παρακολουθεί τα εγγόνια του να μεγαλώνουν. Ο μπάρμπα Θωμάς είχε αποκτήσει στον παραλιακό δρόμο της ήσυχης και γραφικής περιοχής ένα διατηρημένο οίκημα με την έννοια της συνεχούς κατοίκησης που γίνεται αντιληπτό αν κανείς βρεθεί μέσα στη μεγάλη του αυλή. Η αυλή βρίσκεται στο μπροστινό μέρος του σπιτιού και στη μέση του πλακόστρωτου μέρους υπάρχει μια υπέροχη τεράστια φλαμουριά, στο τέλος του πλακόστρωτου μέρους βρίσκεται το πηγάδι με το μάγγανο, στο δυτικό μέρος ξαπλώνεται η υπόλοιπη αυλή ανάμεσα στο ξανθό αγιόκλημα που σκάλωνε στους τοίχους, δίπλα στους βασιλικούς, τους δυόσμους, τις μαντζουράνες που δεν ζητούσαν παρά λίγο σκάλισμα, και νεράκι για να λούσουν την ατμόσφαιρα μ’ ευωδιές. Η αυλή ολοκληρώνεται με ένα δασάκι από ελιές. Τα περασμένα χρόνια για την κάλυψη των αναγκών σε νερό της περιοχής υπήρχαν τα πηγάδια. Πριν η περιοχή συνδεθεί με το δίκτυο ύδρευσης του τοπικού δήμου. Το νερό το έβγαζαν με αυτοσχέδιες αντλίες από τα πηγάδια της αυλής, το χρησιμοποιούσανε για τις οικιακές ανάγκες κ’ αυτό που έφευγε δεν το άφηναν να πάει χαμένο. Το μάζευαν σε δεξαμενή και πότιζαν τους κήπους, όχι μόνο τους δικούς τους αλλά και των άλλων. Τα περισσότερα πηγάδια είχαν νερό υφάλμυρο. Σωτήριο ήταν το πηγάδι στην αυλή του σπιτιού του μπάρμπα Θωμά. Είχε νεράκι όταν το θέλανε όλοι οι γείτονες, όπως το θέλανε. Όταν το χειμώνα έξω ξύριζε ο βοριάς το νερό από το πηγάδι έβγαινε αχνιστό και το κατακαλόκαιρο όταν ο ήλιος έσκαγε την πέτρα το νεράκι του ήταν γάργαρο και δροσερό. Κι ούτε ήθελε πολλά. Μόνο μια φτυαριά ασβέστη για να ψοφάνε τα μικρόβια.
Πλησιάζοντας τα ογδόντα την εποχή τούτη ο μπάρμπα Θωμάς, γέρασε πια, μπορεί να χάθηκε η φλόγα της νιότης αλλά το γέρικο κορμί του παραμένει στεγνό και δραστήριο. Τα τελευταία χρόνια ο μπάρμπα Θωμάς είναι ο μοναδικός μόνιμος κάτοικος του οικισμού, έχει αποκτήσει και μια μικρή όμορφη παραδοσιακή ψαρόβαρκα από ξύλο, συχνά δε ανοίγεται μ’ αυτή ανοικτά του κόλπου για ψάρεμα. Στο μυχό του κλειστού κόλπου, στο νοτιοδυτικό ανάγλυφο της ακτής είναι χτισμένο αμφιθεατρικά σε πλαγιά το δεσποτικό και εμπρός του τα κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά του όρμου του Μικρού Γιαλού, και το θαυμάσιο τοπίο συνθέτουν το ιδανικό περιβάλλον για ελλιμενισμό στις βάρκες και τ’ αλιευτικά. Εκεί βρίσκεται ελλιμενισμένη και η ψαρόβαρκα του μπάρμπα Θωμά, δυο τρία χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι. Ο μπάρμπα Θωμάς τον παρακάλεσε εάν μπορεί να του μεταφέρει τα δίχτυα με το αυτοκίνητο από το σπίτι στην βάρκα, και εάν ο ίδιος το επιθυμούσε να βγουν παρέα στ' ανοικτά να τα ρίξουν στη θάλασσα. Ήταν κάτι που το είχαν ξανακάνει αρκετές φόρες.
Στο σπίτι ο καπνός συνέχισε να υψώνεται απ την καμινάδα. Αθόρυβα άνοιξε η πόρτα κ’ εμφανίστηκε η σύζυγος του, φορώντας χαρούμενο και φωτεινό φλοράλ φουστάνι με άσπρη πόδια. Τα ξανθοκάστανα μαλλιά της ήταν κομμένα κοντά, αφήνοντας ακάλυπτο το λεπτό λαιμό της. Είχε μάτια μελιά, μεγάλα και φωτεινά κι όλοι πίστευαν ότι αυτό ήταν το πιο όμορφο χαρακτηριστικό της. Όταν όμως έβλεπαν το χαμόγελο της, δεν έδειχναν πια τόσο σίγουροι. 

Τους κάλεσε να περάσουν στο σαλόνι, ετοιμάζει τον πρωινό καφέ τους. Το εσωτερικό του σπιτιού αν και είχε καιρό να χρησιμοποιηθεί, είχε φροντίσει η σύζυγος να το κάνει να αστράφτει από καθαριότητα και να μυρίζει σαπούνι. Όλη η οικογένεια βρισκόταν ήδη στο πόδι. Η σύζυγος μ’ ευχαρίστηση έβαλε νερό να βράσει για τους καφέδες, και στον αέρα πλανιόταν μια γαργαλιστική μυρωδιά από τις πρωινές κρέπες. Αυτός πήρε το κλαδευτήρι πήγε στο βάθος της πρασιάς εκεί που τα κρίνα είχαν θεριέψει, έκοψε μερικά τα τακτοποίησε σε μια μικρή ανθοδέσμη πλαισιωμένα με μερικά αγριολούλουδα και μενεξελιές μολόχες. Με τα λουλούδια στο ένα χέρι και τον μπάρμπα Θωμά εμπρός του διέσχισαν τα τέσσερα πλακοστρωμένα σκαλοπάτια ανέβηκαν στον εξώστη με αργό βήμα και εισήλθαν στο σπίτι χαρίζοντας τα λουλούδια στην όμορφη σύζυγο του. Αυτή τα πήρε μ’ ευχαρίστηση γέμισε ένα ανθοδοχείο και το ακούμπησε προσεκτικά στο ξύλινο κομοδίνο διπλά στην τηλεόραση. Οι δυο μικροί γιοι του πετάρισαν από χαρά βλέποντας τον μπάρμπα Θωμά. Τώρα ήξεραν ότι θα πάνε για ψάρεμα τ’ απόγευμα.
Απογευματινές ώρες φόρτωσαν τα δίχτυα στο πορτ μπαγκαζ του αυτοκινήτου και αναχώρησαν για το μικρό φυσικό λιμανάκι όπου άραζαν ένα δυο καΐκια και μερικές βάρκες. Η μαγεία της ηλιόλουστης ανοιξιάτικης ημέρας αυτές τις ώρες είχε διαλυθεί. Στη διάρκεια του απογεύματος μερικά σύννεφα είχαν σκεπάσει τον ουρανό και οι αχτίδες του Ήλιου τρύπωναν από τα ανοίγματα, λαμπυρίζοντας στη φυρονεριά του μικρού κόλπου. Ο φλοίσβος της θάλασσας αντηχούσε νανούρισμα απαλό, στις έρημες αμμουδερές ακτές και μερικά θαλασσοπούλια όργωναν τον ουρανό. Η αύρα ανάδευε τα πιο ψηλά κλαδιά των δέντρων κι από τα μαντριά στην πλαγιά του λόφου ακούγονταν τα κουδούνια και τα βελάσματα των προβάτων. Στο βάθος ξεχώριζαν τα χωριά του Πηλίου και το βουνό του Τρίκερι, ίδιος βράχος ψηλός που κρύβει τη θέα του Αιγαίου πελάγους.
Οδηγώντας ανάμεσα στους ελαιώνες κοντά στις όχθες του κόλπου προσπερνώντας το προϊστορικό οικισμό «Μετόχι»  (Πρόκειται για βυθισμένο προϊστορικό οικισμό της Μέσης εποχής του Χαλκού στη θέση Μετόχι στον όρμο Νηές ο οποίος βρίσκεται σε βάθος 0-3 μέτρα.)  φτάνουν στο αγκυροβόλιο με τις ψαρόβαρκες. Η «Καπετάνισσα», η ψαρόβαρκα του μπάρμπα Θωμά, τους περιμένει να βγούνε για ψάρεμα. Η περιοχή δεν έχει επαγγελματίες ψαράδες. «Πετρόψαρα ψαρεύουν» συνήθως λέει ο μπάρμπα Θωμάς για τους ερασιτέχνες της περιοχής, καθώς τον βοηθάνε να ετοιμάσει τα δίχτυα.
Ανοικτά του κόλπου σαν μια μικρή κουκκίδα καρφωμένη στο ακύμαντο νερό βλέπουνε τη βάρκα του γείτονα του Παπανικόλα. Ρίχνει δίχτυα και παραγάδια κ’ αυτός.
Φόρτωσαν τα δίχτυα κ’ ένα παραγάδι στη βάρκα, ξεκίνησαν λάμνοντας απαλά με τα κουπιά πέρασαν δίπλα στη βραχώδη ακτή οπού δεσπόζει το μεγάλο οίκημα του δεσποτικού κτισμένο αμφιθεατρικά, να κοιτάζει την ανατολή του ήλιου και να σκοτεινιάζει νωρίς λόγω της κορυφής του Χλωμού, που εμποδίζει τον ήλιο από τη Δύση να φωτίσει το τοπίο. Αν κοιτάξεις το κτίσμα από τη θάλασσα, μοιάζει με θρόνο προς τον Παγασητικό κόλπο. Βάζοντας σε λειτουργία την μηχανή της βάρκας συνέχισαν με κατεύθυνση το βορειοανατολικό άκρο της ακτής, αντίκρισαν το τέλος του ακρωτηρίου και ανοιχτά του άρχισαν να ρίχνουν τα δίχτυα και το παραγάδι. Οι μικροί γιοι του προσπαθούσαν να τα προλάβουν όλα, να βλέπουν το ρίξιμο των δικτύων αλλά και να θαυμάζουν τους μοναδικούς βράχους που βάφονταν από το δυνατό απογευματινό φως όταν ο ήλιος διαπερνούσε την συννεφιά. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν έπεσε και το τελευταίο δίχτυ ανοιχτά των ακρωτηρίου και επέστρεψαν στο μουράγιο. Ρίξανε συνολικά περί τα 100 μέτρα δίκτυα σε βάθος που ποίκιλλε από 20 έως 30 οργιές σε μια θάλασσα που κατά την εκτίμηση του μπάρμπα Θωμά, είναι από τους καλύτερους ψαρότοπους της περιοχής.
Σουρούπωσε για τα καλά κατά την επιστροφή στο σπίτι.
Το πέλαγος τρέμει μακριά στο φύσημα ενός μαλακού μαΐστρου. Μια βάρκα άναψε το φως της έξω από το βράχο του «Κεφαλά».
Το ραντεβού για το μάζεμα των Διχτύων ήταν νωρίς το πρωί της επομένης ημέρας.
Ξεκινήσανε λοιπόν την ώρα που βλέπανε το φεγγάρι να ζαλίζει τη θάλασσα, λίγο πριν το χάραμα, ανάμεσα στο ασημί, και τη θολή ανταύγεια, και δεν άργησαν να φθάσουν στις σημαδούρες. Είχε την περιέργεια να δει το αποτέλεσμα και δεν έκανε πολλές ερωτήσεις στο μπάρμπα Θωμά όταν άρχισαν να σηκώνουν τα δίχτυα. Τα πρώτα μέτρα δεν φανέρωσαν και σπουδαία πράγματα. Κάτι λίγα μικρά πετρόψαρα. Στη συνέχεια το δίχτυ ανέσυρε από το βυθό μερικές πέτρες μαζί με κάποια μικρά ψαράκια. Τα τελευταία μέτρα στο δίχτυ τους έδωσε μια ανάσα καθώς έβγαλε αρκετά μπαρμπούνια και ένα μικρό αστακό. Αυτό τους ψήλωσε λιγάκι και οι σφυγμοί τους γίνανε πιο έντονοι και τα βλέμματα πιο λαμπερά κ’ ένιωσαν και οι δυο τους όμορφοι. Και δυνατοί.
Το ξεκαθάρισμα της ψαριάς έγινε πάνω στη ψαρόβαρκα. Έκατσε στη μια άκρη της βάρκας και παρακολουθούσε τα χέρια του μπάρμπα Θωμά να χτενίζουν το δίχτυ και με μια ιδιαίτερη επιδεξιότητα να ξεπλέκουν τα ψάρια και να πετάνε τις πέτρες στη θάλασσα.
Την Κυριακή των Βαΐων, θα τιμήσουν την ψαριά δέοντος σ’ ένα χορταστικό δείπνο. Σύμφωνα με τη θεοσεβούμενη σύζυγο του οι μοναδικές περιπτώσεις που κατά τη διάρκεια της σαρακοστιανής νηστείας επιτρέπεται από την Εκκλησία η κατανάλωση ψαριού είναι η ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (25η Μαρτίου) και η Κυριακή των Βαΐων.
Η ίδια με κέφι και μεράκι ετοίμασε με τα πετρόψαρα μια παραδοσιακή κακαβιά υπό τις συμβουλευτικές οδηγίες του μπάρμπα Θωμά. Μια σούπα που η παράδοση την θέλει να φτιάχνεται από τους ψαράδες πάνω στις ψαρόβαρκες χρησιμοποιώντας διάφορα ψάρια και θαλασσινά που δεν θα πουληθούν στην αγορά. Δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος να φτιάξεις την κακαβιά, σε κάθε περιοχή φτιάχνεται με διάφορες παραλλαγές ενώ δεν είναι καθόλου κακό να προσθέσεις ότι νομίζεις ότι θα ανυψώσει το έτσι κ αλλιώς καταπληκτικό αποτέλεσμα.
Από το τραπέζι του δείπνου δεν θα μπορούσε να λείπει και ο μπάρμπα Θωμάς. Ήταν συμφωνία να δειπνίσουν μαζί την ψαριά αυτή.
Ένα δείπνο γεμάτο θαλασσινές ιστορίες. Το γεύμα μαμούθ κράτησε τρεις ώρες. Όταν επιτέλους σηκώθηκαν από το τραπέζι ήταν περασμένες τρεις το απόγευμα. Οι δυο μικροί γιοί του ξεφάντωναν με τα παιγνίδια τους εκεί εμπρός στο γρασίδι της αυλής. Η σύζυγος αφού την βοήθησαν στο συμμάζεμα τους ευχαρίστησε και τους ζήτησε ευγενικά να αποχωρίσουν. Την κουζίνα την θεωρεί δικό της βασίλειο. 

Αυτός και ο μπάρμπα Θωμάς φόρεσαν τα πανωφόρια τους, και βγήκαν στο μπαλκόνι του σπιτιού απολαμβάνοντας τη δροσερή απογευματινή αύρα. 

Με το ποτό στο χέρι προσπαθούσαν με ατέλειωτες συζητήσεις, να λύσουν όλα τα πολιτικά προβλήματα που δεν μπορούσαν να λύσουν οι κυβερνήσεις.
Ο μπάρμπα Θωμάς μιλούσε για τις σημερινές συνθήκες διαβίωσης.
«Η αυλόπορτες με το αγιόκλημα και την περικοκλάδα όλο και περισσότερο εξαφανίζονται. Οι γλάστρες με τους βασιλικούς και τις μαντζουράνες έφυγαν από τα παράθυρα των σπιτιών και τη θέση τους πήραν τα κάγκελα ασφαλείας. Οι πόρτες θωρακίσθηκαν με διπλές και τριπλές κλειδαριές. Οι αυλές περιφράχτηκαν με κιγκλιδώματα. Τα σπίτια εφοδιάστηκαν με αυτόματους συναγερμούς. Κι΄ οι κάτοικοί της κλεισμένοι στα σπίτια - φυλακές εύχονται να μην αντιμετωπίσουν τα χειρότερα.» Παρατηρούσε θλιμμένα.
Αν κάτι ακόμη εκνεύριζε πάρα πολύ το μπάρμπα Θωμά ως παιδί της υπαίθρου είναι οι εκτάσεις φυτεμένες με άχρηστο γκαζόν στους κήπους των εξοχικών κατοικιών.
«Δεν είμαστε Αγγλία που βρέχει κάθε τόσο, είμαστε μια ξηρή και θερμή χώρα με πρόβλημα νερού τους καλοκαιρινούς μήνες. 

Το γκαζόν καταναλώνει απίστευτα μεγάλες ποσότητες νερού κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, καταναλώνει ενέργεια για την κοπή του, αν περπατήσεις πάνω του καταστρέφεται, είναι ακριβό και στην τελική δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στον ιδιοκτήτη του».
«Μήπως ήρθε η ώρα να ξηλώσεις το γκαζόν.»  Του πρότεινε με  χαμογελαστή ευγένεια.
«Στη θέση του άχρηστου γκαζόν θα μπορούσες να καλλιεργείς τα λαχανικά σου, να φυτέψεις δέντρα που θα σου προσφέρουν φρούτα και σκιά, στην τελική να φυτέψεις λουλούδια που είναι ομορφότερα από έναν βαρετό χλοοτάπητα.»
«Σκέψου το».
Ήταν η συμβουλή του.
«Τώρα τον Απρίλιο μπορούμε να φυτέψουμε όλα τα λαχανικά καλοκαιρινής συγκομιδής. Ο κατάλογος είναι μακρύς και φυσικά ξεκινάει από τη βασίλισσα του καλοκαιριού που δεν είναι άλλη από την ντομάτα». «Θα σε βοηθήσω και εγώ αν το ξεκινήσεις». Του δήλωσε.
«Την Δευτέρα έχει υπαίθρια λαϊκή αγορά στον Αλμυρό. Αν θέλουμε να καλλιεργήσουμε μπορούμε να αγοράσουμε έτοιμα μικρά φυτά, όπως, ντομάτες, πιπεριές, μελιτζάνες, πεπόνια, καρπούζια, κολοκυθιές.
Αν σου αρέσουν οι πράσινες σαλάτες μπορούμε ακόμα να φυτέψουμε ρόκα μια και μεγαλώνει πολύ γρήγορα.
Από αρωματικά φυτά μπορούμε να σπείρουμε βασιλικό, άνηθο, σέλινο και μαϊντανό ώστε να τα χρησιμοποιεί φρεσκότατα η κυρά στην κουζίνα την καλοκαιρινή περίοδο... που θα έλθετε.

Η άνοιξη είναι πολύ ήπια φέτος και οι ζεστές ημέρες δεν άργησαν αρκετά να έρθουν. Ευνοϊκός καιρός για καλλιέργειες λαχανικών. Τι χρειαζόμαστε; Να μεγαλώσουμε τον πολύ μικρό σου λαχανόκηπο μερικά ακόμη τετραγωνικά μέτρα εκεί στο νοτιοανατολικό της αυλής που το βλέπει συνέχεια ο ήλιος ώστε να χαρίζει τη ζωογόνο δύναμή του σε ό’ τι φυτέψουμε.
Το χώμα φύτευσης πρέπει να είναι ελαφρύ, καλά δουλεμένο, απαλλαγμένο από άλλους σπόρους. Επίσης πρέπει να στραγγίζει καλά για να μην κρατεί υγρασία και σαπίσουν τα φυτά μας».
....... Η μέρες κύλησαν γρήγορα. Ο Απρίλης ανοιξιάτικος και πασχαλινός, αλλά το Πάσχα ήρθε και έφυγε κι εμείς από την μια μέρα στην άλλη επιστρέψαμε στην καθημερινότητα της μεγάλης πόλις. Τα σχολεία ξεκίνησαν.
Αυτές οι μέρες με την οικογένεια είναι κάτι το διαφορετικό. Είναι σαν ένα όνειρο κλεμμένο από το χρόνο. Και δεν θα πάψει ποτέ του να ευγνωμονεί την οικογένεια του, απεριόριστα, γιατί του δίνει κάτι που κανείς δεν μπορεί να του πάρει. Μια ονειρεμένη ζωή. Όχι απλά μια ευχάριστη, αλλά μια ονειρεμένη ζωή. Ωστόσο, δεν γίνεται να ονειρεύεται συνέχεια.
Πρέπει κάποτε να ξυπνήσει.
Ο σοφός παππούς του έλεγε. «Μια φορά ναυτικός για πάντα ναυτικός».
Κι έτσι δεν άργησε να ξαναβρεθεί στα πέλαγα και στα πέρατα του κόσμου.
«Ω Θεέ μου». «Τι είναι η ευτυχία». Σκέφτηκε. Δεν υπάρχει άκρη στο Ουράνιο Τόξο. Με λίγα λόγια όταν εργάζεται δεν νοιώθει απόλυτα δυστυχισμένος κι όταν δεν εργάζεται απόλυτα ευτυχισμένος.
Όταν έφτασε η μέρα να αναχωρήσει όλοι στην οικογένεια μελαγχόλησαν.
Τον συνόδεψε σύσσωμη η οικογένεια στο αεροδρόμιο. Την ώρα του αποχωρισμού η σύζυγος τον αγκάλιασε από τη μέση του κι ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του. Μέσα από το πουκάμισο του άκουγε τους χτύπους της καρδιάς του.
«Θα μας τηλεφωνείς κάθε μέρα». Του είπε σε τόνο που δεν επιδεχόταν αντίρρηση.
Αυτός έπιασε με τα δυο χέρια το κεφάλι της, και σήκωσε το πρόσωπο της προς το δικό του. Τα μελιά ματιά της έδειχναν απέραντη θλίψη. «Το ξέρεις ότι το κάνω». Της είπε.
Ακόμη και μετά τους αποχαιρετισμούς, περίμεναν να απογειωθεί το αεροπλάνο του. Και μόνο όταν ο θόρυβος από της μηχανές του εξασθένησε κι έσβησε στον απέραντο ουρανό, μπήκαν στο αμάξι και γύρισαν σιωπηλοί στο σπίτι.
...... Ο σημαντικότερος παράγοντας του ανθρώπου είναι το δίχως άλλο η δημιουργία οικογένειας. Είναι σκληρό πολύ σκληρό για το ναυτικό να στερείται την οικογένειά του, και όλα αυτά που δεν θα ζήσει επειδή θα αρμενίζει κάπου στον Ωκεανό. Αλλά και η αγάπη τους για τη θάλασσα, μάλλον ρέει στο αίμα τους. Υπάρχουν όμως και οι ηρωίδες γυναίκες τους που σηκώνουν μόνες τους τα βάρη της καθημερινότητας, τους καημούς της νύχτας, στα νοικοκυρεμένα σπίτια των μπαρκαρισμένων ναυτικών. Με ευγνωμοσύνη αξίζει ν’ αναφέρονται σ’ αυτές.
«…..Ήρωες δεν είμαστε εμείς, / αλλά αυτές που μένουν / ξωπίσω μ’ αναστεναγμούς / φαμίλια ν’ ανασταίνουν / και να προσμένουν γυρισμό…..».
Καλοτάξιδους να τους έχει ο Ποσειδώνας.
………………………
………………………………………………..

Exei Kati Dromous I Kardia

..... Μια Κυριακή του Απρίλη, ο καιρός που όλη την εβδομάδα ήταν άστατος κατά περιόδους νεφελώδης με τοπικές βροχές και σποραδικές καταιγίδες άλλαξε σκηνικό και, αποφάσισε να μας κάνει την έκπληξη με πολλή ζέστη και έναν φωτεινό ήλιο να ομορφαίνει τον πεντακάθαρο ουρανό! 

Μέσα σε κλίμα έντονης χαράς, και συναισθηματικής φόρτισης αντάμωσαν οι γιοί μου με φίλους και πρώην συμμαθητές στον άπλετο προαύλιο χώρο της μικρής γραφικής εκκλησίας της ενορίας μας. Άπαντες στην ολιγομελή νεαρή παρέα ήταν πρώην συμμαθητές που είχαν αποφοιτήσει σχετικά πρόσφατα απ' το λύκειο της περιοχής μας.
Τους νεαρούς μας φίλους τους συνδέει η οικειότητα που συνδέει τους νέους με κοινά βιώματα και επιπλέον η κοινή τους ερασιτεχνική ασχολία που αφορούν την οδήγηση στο χώμα με τις μοτοσικλέτες εκτός δρόμου.
Νεαροί που φλερτάρουν με την ιδέα να γίνουν ένα με την φύση και να αισθάνονται τον αέρα στο πρόσωπο τους απολαμβάνοντας τις εκτός δρόμου περιπέτειες και οι εκδρομικές τους αποδράσεις με φυσιολατρικό χαρακτήρα αποτελεί μια γοητευτική εξόρμηση που τους διασκεδάζει και αποτελούν συνάμα μια  αθλητική δραστηριότητα.
Είναι προφανές ότι απολαμβάνουν αυτό που κάνουν και έτσι η επιλογή της εκάστοτε τοποθεσίας για εξόρμηση οργανώνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σήμερα η εξόρμηση τους αποφασίστηκε να είναι στα Δερβενοχώρια...
Μια ορεινή περιοχή που αποτελεί ένα γοητευτικό τερέν για τους λάτρεις των δύο τροχών, σε συνθήκες εκτός δρόμου, μόνο πενήντα λεπτά από το κέντρο της Αθήνας. Τολμούν και ρισκάρουν αυτές τις εξορμήσεις, γιατί είναι μια εμπειρία την οποία αγαπούν.
Μου ζήτησαν την γνώμη μου (σαν έμπειρου ναυτικού στα μάτια τους) για τον καιρό κατά την διάρκεια της ημέρας.
«Αγαπητή μου νεολαία. Στους απέναντι λόφους η πρωινή ομίχλη είχε την τάση να ανεβαίνει προς τον ουρανό, σύμφωνα λοιπόν με την ναυτική μου εμπειρία, είναι ένα σίγουρο σημάδι καλού καιρού. Θα συμπλήρωνα ότι ο κόκκινος ουρανός το βράδυ που μας πέρασε, συνήθως σημαίνει καλές καιρικές συνθήκες και κατά τη διάρκεια της νύχτας, αλλά και την επόμενη μέρα. Θα συνιστούσα μονάχα να έχετε την δέουσα προσοχή στους ορεινούς δρόμους που θα εξορμήσετε διότι η χθεσινή βροχή θα έχει δημιουργήσει λάσπη, επικίνδυνα νεροφαγώματα και απειλητικές κατολισθήσεις που θα σας δυσκολέψουν πολύ, αν και ξέρετε πως να τις αντιμετωπίσετε.»
....Στην μικρή τους παρέα ξεχώριζε ένα αγόρι ψηλό, έντονα μελαχρινό, αδύνατο με σγουρό μαλλί και ζωηρά μελιά μάτια. Το αγόρι αυτό είχε μια ικανότητα, ένα ξεχωριστό ταλέντο, ένα φυσικό χάρισμα, με την μουσική... Είχε και την τύχη να γεννηθεί και να μεγαλώσει με μουσικά ακούσματα που κυριαρχούσαν στο πατρικό του..

Του άρεσε να συνθέτει τραγούδια και με τη βελούδινη φωνή του να τα τραγουδάει στη νεανική τους παρέα. Γενικά σαν χαρακτήρας ήταν αγαπητός και απόλυτα αποδεκτός από όλους και είχε πολύ έντονο το χαρακτηριστικό της ευγένειας, σε σημείο που να την ξεχωρίζεις πραγματικά στο πρόσωπο του.

Η γονείς του σίγουρα θα ήταν πολύ περήφανοι και καμάρωναν για το αγόρι που γέννησαν και μεγάλωναν.

Όλοι τους στην νεανική παρέα τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά «Τραμουντάνα.»
Ο λόγος που τον αποκαλούσαν μ' αυτό το προσωνύμιο;
Ο νεαρός (Λευτέρης το όνομα του), είχε πατέρα ναυτικό.
«Τραμουντάνα, βόρειος άνεμος που φέρνει τα μηνύματα από το βορρά. Βοριαδάκι πολλές φορές τσουχτερό, άλλοτε πάλι πιο μαλακό έγινε από τους ποιητές ήρωας για αρκετές αταξίες.
Του μικρού παράγγειλα να είναι καλό παιδάκι
Μη μου χτυπάει πορτόφυλλα και στο παραθυράκι.
Που πάει να πει πως είναι άνεμος ζωηρός και ατίθασος, κάνει ζαβολιές και βάζει σε μπελάδες. Εν αντιθέσει με τον νεαρό «Τραμουντάνα» που ήταν ένα ήρεμο νεαρό αγόρι.
«Οι άνθρωποι της πόλης, οι γεωργοί και οι κτηνοτρόφοι γνωρίζουν τον βοριά. Στη θάλασσα όμως ο βοριάς είναι γνωστός σαν Τραμουντάνα.
Ατενίζοντας μέσα στην ομήγυρη τη σιλουέτα του νεαρού «Τραμουντάνα» συλλογιζόμουν εκείνες τις μακρινές ημέρες που γνώρισα τον πατέρα του. Μόλις και μετά βίας μου έρχεται στο νου η εικόνα της πρώτης γνωριμίας μας. Πότε αλήθεια περάσαν είκοσι και χρόνια; Και καμιά φορά όσο εσύ κυνηγάς τις αναμνήσεις, όσο τρέχεις από πίσω τους, τόσο εκείνες απομακρύνονται.
......... Σήμερα θα σας πω μια ιστορία. Θα σας πω πώς θυμάμαι ότι έγιναν τα πράγματα και θα σας διηγηθώ την ιστορία ενός μεγάλου έρωτα του νεαρού την εποχή εκείνη πατέρα του «Τραμουντάνα» με την πανέμορφη μητέρα του με καταγωγή από την Κούβα.

Υπάρχουν κάποιοι έρωτες που γεννιούνται με την πρώτη ματιά. Κεραυνοβόλους τους λένε κι όχι άδικα. Το βλέμμα μαγνητίζεται, η καρδιά αρχίζει να χτυπά πιο δυνατά και το μυαλό κολλά εκεί. Για να μην ξεκολλήσει.
........ Η γνωριμία μου με τον Σπύρο τον πατέρα του νεαρού Λευτέρη έγινε τα πρώιμα χρόνια της καριέρας μας στη θάλασσα.
Θυμάμαι. 

Νεαρός ήμουν μπαρκαρισμένος σ’ ένα γκαζάδικο Δεύτερος μηχανικός. Και σήμερα όπως ανοίγω το ημερολόγιο της ζωής, θολά αντικρίζω τη φιγούρα του.
Ήταν στο Willemstad του Curacao. Μια τυπική πόλη-λιμάνι.

Το φλεγόμενο αυτό λιμάνι γεμίζει χνότα από έρωτες π’ αφήνουν τόσο το πλήθος από τους τουρίστες, όσο και τα πληρώματα απ’ τα καράβια.

Ήμασταν κ’ εμείς ένα τσούρμο ναυτικοί από δυο ελληνικά πλοία που είχαμε πιάσει το λιμάνι για φορτοεκφόρτωση και επισκευές. 

Τριγυρνούσαμε μέσα στη νύχτα στους δρόμους και τα σοκάκια κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών και απλά γνωριστήκαμε τα δυο πληρώματα μεταξύ μας.
Ο πατέρας του «Τραμουντάνα», ο Σπύρος, ήταν τότε κι' αυτός Δεύτερος μηχανικός στο πλοίο που συναντήσαμε να εκτελεί εργασίες επισκευών στα ναυπηγεία του λιμανιού. Ένας καστανόξανθος νεαρός άνδρας, με όμορφα μεσογειακά χαρακτηριστικά.
«Το Willemstad, είναι η τυπική πόλη-λιμάνι. Ουσιαστικά είναι μια ευρωπαϊκή αποικία η οποία απεικονίζει την οργανική ανάπτυξη μιας πολυπολιτισμικής κοινότητας. Είναι μια πόλη πλούσια σε πολιτισμό και μια από τις πιο πολυσυλλεκτικές στο πλανήτη καθώς στον πληθυσμό των εκατό πενήντα χιλιάδων κατοίκων αντιπροσωπεύονται πενήντα πέντε εθνικότητες. Από το 1997 αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
Μέσα σε ένα τροπικό περιβάλλον, η ιστορική αρχιτεκτονική της πόλης φαντάζει εντυπωσιακή. Λέγεται ότι ένας πρώην κυβερνήτης του νησιού υπέφερε από έντονους πονοκεφάλους και πιστεύοντας ότι η ασθένειά του επιδεινώνεται με τις έντονες αντανακλάσεις του ήλιου από τα λευκά κτίρια, έδωσε εντολή οποιοδήποτε κτίριο είναι λευκό να βαφεί. Μικρή σημασία ειχε του ότι αργότερα ανακαλύφθηκε ότι ο κυβερνήτης ήταν μέτοχος στο μοναδικό χρωματοπωλείο του νησιού.»
Η μεγάλη μας παρέα βρέθηκε να απολαμβάνει το ποτό της σε υπαίθριο καλαμοσκεπές μπαρ με τους καναπέδες στην παραλία και με ζωντανή κουβανέζικη μουσική.
Η αφεντιά μου, ο Σπύρος, και ο μάγειρας του πλοίου μας, βρεθήκαμε να είμαστε παρέα μέσα στην παρέα. Συζητούσαμε ξεφυλλίζοντας την μέχρι σήμερα ζωή μας την γεμάτη από ταξίδια, εμπειρίες, και γνωριμίες στα ταξίδια αυτά. 

Ο μάγειρας σαν μύστης των νησιών της Καραϊβικής, μας εξηγούσε μια ιστορία που είχε να κάνει με παράξενα δέντρα «Watapana» που συναντήσαμε στους δρόμους.
Ιδιαίτερα στάθηκε στην ιστορία ενός μοναδικού δέντρου «Watapana.»
«Το σκάλισμα που υπάρχει σ' αυτό το δέντρο «Watapana» (δέντρο της ζωής μέσα του) στο κέντρο της Willemstad, είναι ένα από τα πιο ερωτικά γλυπτά που έχω δει ποτέ.
Είναι το γυμνό σώμα μιας γυναίκας λαξευμένο στις χρώμα του αίματος ρίζες του δέντρου. Σύμφωνα με την τοπικό μύθο, ο τεχνίτης που δημιούργησε αυτά τα γλυπτά στο δέντρο το έκανε αργά τη νύχτα και εμφανιζόταν στην πόλη μια φορά για λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ο θρύλος ισχυρίζεται ότι ο γλύπτης ήταν στα πρόθυρα της αυτοκτονίας όταν έκανε το πρώτο σκάλισμα του, και η δημιουργία του έδωσε πίσω τη θέληση για να ζήσει.».....
«Τα δέντρα αυτά είναι μια φυσική πυξίδα για την Αρούμπα και το Κουρασάο, γιατί είναι λυγισμένα σε γωνία ενενήντα μοιρών που δείχνει πάντα νοτιοδυτικά λόγο της διεύθυνσης που φυσούν οι τοπικοί άνεμοι.» Συνέχισε την ξενάγηση του ο μάγειρας.
Μετά το πρώτο ποτό το μεγαλύτερο μέρος της μεγάλης παρέας μας χαιρέτησε και αναχώρησε. Τα βήματα τους παρέσυραν προς τη Campo Alegre το θρυλικό μεγάλο υπαίθριο θέρετρο ενηλίκων του Κουρασάο. Πρόκειται για ένα εξωτικό, ερωτικό και συναρπαστικό μέρος όπου τα εφήμερα όνειρα γίνονται πραγματικότητα.
Με τον εξ Αιγύπτου ομογενή μάγειρα του πλοίου μας, όταν συζητά κανείς μαζί του, αντιλαμβάνεται ότι έχει να κάνει με έναν μεθοδικό, πολυταξιδεμένο, έμπειρο και γλωσσομαθή άνθρωπο. Και αυτό δεν ήταν μια απλή εντύπωση. Ήταν η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα η οποία γινόταν εύκολα ορατή μόλις από τις πρώτες κουβέντες του. Πρόσχαρος και ανοιχτόμυαλος διακρινόταν για την ευαισθησία του απέναντι στα κοινωνικά ζητήματα που μας προβλημάτιζαν. Άτομο με ευρύτητα γνώσεων και κριτική σκέψη. Ταυτόχρονα σε κάθε ευκαιρία που του παρουσιαζόταν αφιέρωνε πολλές φορές τον ελεύθερο χρόνο του σε λέσχες και καζίνο, είχε μια ελεγχομένη τάση με το τζόγο. Τα τυχερά παιχνίδια τον συνάρπαζαν χαρίζοντας του εμπειρίες. 

Αποδείχτηκε ότι και ο Σπύρος που προστέθηκε στην παρέα μας δεν έλεγε όχι σε μια εθιμοτυπική επίσκεψη στο καζίνο και δεν χρειάστηκε μεγάλος κόπος να με παρασύρουν και μένα.
Στην παρέα μας προστέθηκε και ο ασυρματιστής του πλοίου μας. Καταθέσαμε έκαστος σε κοινό κουμπαρά από διακόσια δολάρια και αποφασίσαμε να μας αντιπροσωπεύσει στο τραπέζι του καζίνο ο Σπύρος.

Του αναγνωρίσαμε μια ιδιαίτερη διαισθητικότητα και ποντάροντας στην διορατικότητα του ότι θα βγούμε κερδισμένοι τα βραδύ αυτό, και θα απολαύσουμε μία εφήμερη οικονομική επιτυχία.
Για διασκέδαση μ’ ενθουσιασμό, το Curacao είναι ένας θεϊκός παράδεισος για τους επισκέπτες του. Ξενοδοχεία με όμορφες λευκές αμμώδεις ακτές δίπλα στα ζεστά, ήρεμα νερά, διαθέτουν ιδιωτικές παραλίες, και καταπράσινους τροπικούς κήπους.
Σχεδόν όλα τα ξενοδοχεία διαθέτουν πολυτελή ευρύχωρα καζίνο, να δοκιμάσετε την τύχη σας, και εκθαμβωτικά μπαρ για να απολαύσετε ένα δροσερό κοκτέιλ και κάποια μουσική της Καραϊβικής σε στιγμές χαλάρωσης.
 Ήταν ήδη μεσάνυχτα που τα δικά μας βήματα μας οδήγησαν στο Curacao Plaza Hotel & Casino. Ένα εξαιρετικό ξενοδοχείο σε πλεονεκτικό σημείο του λιμανιού από όπου μπορούσαμε απολαμβάνοντας το ποτό μας εμείς που δεν παίζαμε στο τζόγο να παρακολουθούμε τα πλοία που περνούν μέσα και έξω από πολυσύχναστο λιμάνι του Κουρασάο.
Δυστυχώς όμως ο νεαρός δεύτερος μηχανικός ήταν άτυχος τη βραδιά αυτή. Άλλωστε για την φιλική παρέα μας  (των ναυτικών) το βράδυ τούτο τα τυχερά παιχνίδια δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά τρόπος διασκέδασης. 

Οι περισσότεροι, οι αμύητοι, όπως η αφεντιά μου, που θέλουν να ζήσουν για λίγο τον μύθο του τζόγου, θα επιχειρήσουν κάποτε κάποιο ραντεβού με την τύχη. Το πιο πιθανό είναι ότι εκείνη δεν θα είναι πιστή, γι’ αυτό και δεν πρέπει να επενδύσουν επάνω της τίποτα που δεν αντέχουν να χάσουν.
Λίγες και πολυάσχολες οι μέρες μας στο Willemstad το οποίο μας είχε προσφέρει αμέτρητες όμορφες παραστάσεις, αλλά πλέον τα πλοία είχαν μπει στην τελική ευθεία της αναχώρησης.
Δεν άργησε η στιγμή που χωρίσαμε οι παρέες των δυο πλοίων.
Το πλοίο μας αναχώρησε κενό φορτίου και με πλήρες έρμα για λιμένα της δυτικής Αφρικής.
Επίσης, ολοκληρώθηκε η διαδικασία επισκευών του πλοίου που υπηρετούσε ο Σπύρος, ως Δεύτερος μηχανικός, το πλοίο τους παρέλαβε φορτίο πετρελαιοειδών από το Willemstad με λιμένα προορισμού εκφοτωσης τη Havana της Κούβας.
Αναχωρώντας εγώ δεν κράτησα επαφή με τον αγαπητό μας συνάδελφο τον Σπύρο.
Η ζωή στο πλοίο μας κυλούσε στα συνηθισμένα, ο καιρός περνούσε.
....Ο μάγειρας μας σαν κοινωνικός κοσμοπολίτης συνέχισε να έχει πάντα επαφή μαζί του.

Και σαν μάστορας μοναδικός που έχει να κάνει με την ικανότητά τούτης της μαγικής τέχνης της αφήγησης, έχει την ευχέρεια να μας δώσει ζωντανά τα γεγονότα, που εμείς αγνοούσαμε, και να μας αφηγείται την συνέχεια της ιστορίας του Σπύρου.

............«Μια μέρα ηλιόλουστη και δροσερή απ' του ωκεανού την αύρα, ένα παλιό αμερικανικό αυτοκίνητο μετέφερε τον φίλο μας το Δεύτερο μηχανικό έξω από το Capitolio στην La Habana Vieja (Παλιά Αβάνα). Τα βήματα του τον οδήγησαν στο αρχιτεκτονικό αριστούργημα στο Gran Teatro de La Habana ("Μέγα Θέατρο της Αβάνας") που είναι γνωστό ως το Παλάτι της Γαλικίας. 

Ήταν ένας ολιγόωρος περίπατος αναψυχής που θα το εκμεταλλευόταν για να γνωρίσει τα αξιοθέατα της πόλης. Στο επόμενο λιμένα προορισμού, το Ρότερνταμ ο φίλος μας θα ξεμπαρκάριζε και θα επέστρεφε στην πατρίδα.

Η παλιά πόλη είναι η περιοχή της Havana με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση κτιρίων αποκατεστημένα στην προηγούμενη δόξα τους. Μουσεία, γκαλερί τέχνης, ξενοδοχεία, εστιατόρια και καταστήματα ανοίγουν όλη την ώρα σε αναπαλαιωμένα αρχοντικά σπίτια ή εμπορικούς οίκους. Σήμερα η Habana Vieja (Παλιά Αβάνα) είναι ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO  που έφερε πίσω στο χρόνο την περιοχή με σκληρή δουλειά.
....... Την είδε! Να ξεπροβάλλει σαν άλλη "Dona Ines de Bobadilla" πίσω από τα γλυπτά του Giuseppe Moretti, που αντιπροσωπεύουν αλληγορίες και απεικονίζουν την καλοσύνη, την εκπαίδευση, τη μουσική και το θέατρο.
Ψηλή, με καμπύλες για ζούληγμα, πόδια ατελείωτα, στήθος εφηβικά στητό, μάτια αμυγδαλωτά, δέρμα σοκολατί. Μια πραγματικά πανέμορφη κρεολή. Το λευκό φόρεμα αγκάλιαζε τέλεια το καλλίγραμμο κορμί της. 

Τι εξωτικό πλάσμα ήταν αυτό; Κατάλαβε ότι έχασκε αποβλακωμένος κι έκλεισε το στόμα με το χέρι του. 

Περπατούσε με χάρη αιλουροειδούς.
Οι δυο νέοι κοιτάζονται στα μάτια και κανείς τους δεν κατεβάζει τα βλέφαρα.
Το αίμα μέσα στις φλέβες παίρνει έναν καινούριο δρόμο. Το στομάχι του σφίχτηκε. Κόμπος στο λαιμό. Ο γιακάς τον έκοβε. Χαλάρωσε την ανύπαρκτη γραβάτα του. Και τότε, ακριβώς την στιγμή που ένιωθε ευάλωτος, τελείως εκτεθειμένος στα γελαστά μάτια της, η καλλονή έκανε αυτό που είχε ευχηθεί. Του χάρισε την θέα των πάλλευκων δοντιών της. Το ωραιότερο χαμόγελο που είχε δει ποτέ. Κόντεψε να λιποθυμήσει.
Κάτι την ρώτησε, κάτι του είπε, βρέθηκαν να κουβεντιάζουν και να χαμογελούν στο ίδιο τραπέζι. Ήταν από σχολή Gran Teatro de La Habana όπου κι εργαζόταν. Ζούσε στην πόλη με τους γονείς της. Της είπε ότι ήταν Έλληνας απ’ το πλήρωμα του πλοίου που ξεφόρτωνε στη ραφιναρία του λιμανιού. 

Την έκανε να γελά μελωδικά. Κι άμα κάνεις τη γυναίκα να γελάει, την κέρδισες, έλεγε ο σοφός παππούς του. Μέσα σε ένα ιδιαίτερα χαρούμενο κλίμα με διάχυτη μια γλυκιά συγκίνηση, αποφάσισαν να ξαναβρεθούν σύντομα..
Στην επομένη συνάντηση η απόσταση ανάμεσα στα σώματα τους είχε σχεδόν εκμηδενιστεί. Τυχαία αγγίγματα στην αρχή, μετά καθόλου τυχαία. Την αγκάλιασε απ’ τους ώμους κι αυτή τον έπιασε απ’ τη μέση. Έτσι όπως ήταν αγκαλιασμένοι περπατούσαν κατά μήκος της Malecon, το θαλάσσιο τείχος, που εκτείνεται κατά μήκος της ακτογραμμής της Havana. Ένοιωθε το σώμα της να βυθίζεται στην αγκαλιά του. Ένοιωθε τους ψιθύρους της καρδιάς της να πάλλονται στο στέρνο το δικό του.
Τα μάτια του ατένιζαν στο βλέμμα της το βελουδένιο , ανείπωτη, απέραντη, μενεξεδένια θάλασσα που μέσα της φωλιάζουν λευκά μαργαριτάρια.
Το βράδυ στο El Tropical  του έκλεψε την καρδιά όταν την είδε να χορεύει και να λικνίζεται στους κουβανέζικους ρυθμούς. Την πήρε μια σφιχτή αγκαλιά και της είπε πως είναι η γυναίκα της ζωής του!
«Σε αγαπώ τρελά!» της είπε.
Τα γόνατα της λύγιζαν και η καρδιά της κτυπούσε τρελά. Νόμιζε πως όσοι άνθρωποι βρισκόντουσαν γύρω της, άκουγαν την τρελή καρδιά της. Το βλέμμα της σταμάτησε στο πρόσωπο του, που την κοιτούσε γεμάτο φως. Έλαμπε ανάμεσα στο πλήθος. Ξαφνικά ένιωσε τα πάντα να κινούνται με ένα τρομερά αργό ρυθμό, που δεν μπορούσε να καταλάβει, μα δεν την ένοιαζε καθόλου. Αντιθέτως ευχόταν να διαρκούσε όσο γινόταν περισσότερο αυτή η ανείπωτη ευτυχία. 

«Έτσι είναι λοιπόν η αγάπη;» σκέφτηκε μέσα της και ολόκληρο το πρόσωπο της χαμογέλασε. Στάθηκαν για λίγο ο ένας απέναντι στον άλλο και απλά κοιταζόντουσαν χωρίς να λένε τίποτα. Μιλούσαν τα μάτια και έδιναν υποσχέσεις, μιλούσαν οι καρδιές και έδιναν όρκους όπως γίνεται συνήθως με τους ερωτευμένους. Της πήρε το χέρι απαλά και την πλησίασε. Εκεί σε εκείνο το κλαμπ της Havana ξεκίνησαν όλα. Μια δυνατή σχέση αγάπης που τελικά τα κατάφερε παρ’ όλες τις φουρτούνες, να τις ξεπεράσουν.
Οι Κουβανοί υπήκοοι δεν είχαν το δικαίωμα να ταξιδεύουν στο εξωτερικό χάρη του σκληρού νόμου περί μετανάστευσης, μετά τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν το 1961 από το καθεστώς. Υπήρχε και το άγρυπνο μάτι του κομματικού σπιούνου, αν σε έπιαναν να προσπαθείς απεγνωσμένα να διαφύγεις, σε τουφέκιζαν στο άψε-σβήσε, κολλώντας σου τη ρετσινιά του εχθρού της επανάστασης και του λαού.
Ο έρωτας λένε είναι εθιστικός, κ’ όταν είναι και υπερβολικός «βλάπτει σοβαρά και την υγεία». 

Αν είναι να καταστρέψεις με κάτι την υγεία σου, ας είναι αυτό ο έρωτας!
Δεν το βάζει κάτω όμως.
Πήρε τη μεγάλη απόφαση.
Θα γινόταν φυγάς.
Θα τον ακολουθούσε.
Ο Δεύτερος προετοίμασε τη λύση για να «δραπετεύσει» η κρεολή από την χώρα της, βάζοντας σε κίνδυνο όχι μόνο την ανεκτίμητη ζωή της  αλλά και το ίδιο το πλοίο με το φορτίο του.
 Έχει ήδη αρχίσει να βραδιάζει και το φεγγάρι, απόψε δεν κάνει την εμφάνιση του, μένει κρυμμένο ανάμεσα στα σύννεφα. Περίεργο τούτο το βράδυ, γεμάτο ένταση. Βράδυ που αγκαλιάζει τις σιωπές και λιγοστεύει το φως του φεγγαριού για να αφήσει τις σκιές απόψε αθέατες στη γύρω πλάση.
Το πλήρωμα ετοιμάζεται να ταξιδέψουν το πλοίο.
Μικρά υπόκωφα κύματα σκαλίζουν την ακτή. Οι αρχές κάνουν τον τελευταίο έλεγχο στο πλοίο και ετοιμάζονται να αποχωρήσουν απ' αυτό. Σε μια σκοτεινή γωνιά του λιμανιού η κρεολή τρεμάμενα βγάζει το λίνο φόρεμα της, το κρύβει προσεκτικά στην ακτή και αθόρυβα βουτά στα σκοτεινά νερά. Με τη βοήθεια της αποθαλασσίας (swell)  σιγά σιγά προσεγγίζει το πηδάλιο του πλοίου και σκαρφαλώνει σαν αίλουρος στο rudder trunk του. Εκεί την αναμένει ο αγαπημένος της που με γρήγορους ρυθμούς ανοίγει την εξωτερική ανθρωποθυρίδα επιθεώρησης απ’ όπου εισέρχεται η αγαπημένη του εντός του στεγανού χώρου.
Οι μανούβρες ήδη έχουν ξεκινήσει με το πηδάλιο πλέον σε λειτουργία και την μηχανή σε μανούβρες, το πλοίο αποπλέει, ξεμακραίνουν απ’ το λιμάνι, μα κι απ' ολόκληρη την Havana.
«Άγιε Νικόλα βοήθα μας…!» σιγοψιθυρίζει ο Δεύτερος.
«Παναγιά μου λυπήσου μας…!» βογκάει η κρεολή κρυμμένη στη σκοτεινή δεξαμενή.
Η βάρδια της γέφυρας υπομονετικά παρακολουθεί τα παραπλέοντα πλοία. Δεν έχει και πολύ κίνηση απόψε. Σιγά σιγά το πλοίο πλησιάζει στην έξοδο του λιμένα. Τα σύννεφα έτρεχαν στον ουρανό σπρωγμένα απ' τον Νοτιά, κι η βροχή έκανε την εμφάνιση της στη θάλασσα και στη στεριά. Στην έξοδο του μεγάλου κόλπου προσεκτικά το ταχύπλοο (η πιλοτίνα) πλησιάζει στη μέση του πλοίου, κολλάει στα πλευρά του και ετοιμάζεται να παραλάβει τον πιλότο του λιμένα. Για τον Δεύτερο αν και όλα τα σημάδια φαινόντουσαν κανονικά, στο μυαλό του κυριαρχούσε ένας φόβος. Αμίλητος, περιμένει καρτερικά την ώρα που το πλοίο θα εξέλθει στα διεθνή θαλάσσια ύδατα.
Το καράβι είναι μεσοπέλαγα κι η Κούβα δε φαίνεται πουθενά.
Η κρεολή άκουσε το συνθηματικό κτύπημα στα τοιχώματα της δεξαμενής. Η ανθρωποθυρίδα της δεξαμενής άρχισε να ανοίγει. Η καρδιά της σκίρτησε σαν ένα σπίρτο που πήρε φωτιά και σκόρπισε ζεστά κύματα χαράς σε όλο της το σώμα.

«Σε λίγο, ψιθύρισε σχεδόν τραυλίζοντας ξέπνοα, σε λίγο θα τον δω στα αλήθεια.» 

Ήταν γλυκιά αυτή η ελευθερία και ένας έρωτας έτοιμος μπροστά της φλογισμένος, να της υπόσχεται ένα μέλλον γεμάτο δώρα ζωής. Έχει κάτι δρόμους η καρδιά να σπάζει φυλακές, να ελευθερώνει την αγάπη. Έχει και μια μαγεία το σύμπαν να μας αγκαλιάζει στοργικά, περιμένοντας πάντα υπομονετικά την σωστή ώρα, για να μας παραχωρήσει το δικό μας μερίδιο στην ευτυχία. Επιτέλους η μικρή δεξαμενή γέμισε από φως. 

Η γυναίκα σχεδόν είχε χάσει τις αισθήσεις της. Ο Δεύτερος την χτύπησε απαλά στα μάγουλα και την πιτσίλισε με νερό για να συνέρθει. Η κρεολή άνοιξε τα μάτια της και χαμογέλασε. Την αγκάλιασε τρυφερά βρίσκοντας τον δρόμο για τα χείλη της.
Ο γάμος τους έγινε στο πέλαγος επάνω στο πλοίο από τον πλοίαρχο.
Κουμπάροι το πλήρωμα όλο.
«Σπίτι μου, είναι όπου είσαι εσύ!» ορκίστηκαν οι νεόνυμφοι.
Σε λίγες ώρες θα βρισκόταν στο Ρότερνταμ, πόσο απίστευτο τους φαινόταν.
Ο γάμος τους δηλώθηκε επισήμως στις προξενικές αρχές της χώρας μας.
Τελειώνοντας την αφήγηση του ο μάγειρας, συμπλήρωσε.
«Ο καλύτερος σύμμαχος της αγάπης είναι ο χρόνος. Και αυτή η αγάπη του Δεύτερου μηχανικού και της κρεολής φυγάδας, τα κατάφερε, άντεξε στο χρόνο, έβγαλε ρίζες βαθιές, και αγκάλιασε τη γη, γεμίζοντας την λουλούδια. Έτσι γίνεται συνήθως με την αγάπη. Σου δίνει τη δύναμη να αντέξεις τα πάντα.»
……………
Μια Κυριακή του Απρίλη, με πολλή ζέστη και έναν φωτεινό ήλιο να ομορφαίνει τον πεντακάθαρο ουρανό, στην μικρή παρέα των νέων ξεχώριζε ένα αγόρι ψηλό πολύ μελαχρινό, αδύνατο με σγουρό μαλλί και ζωηρά μελιά μάτια.
Όλοι τους στην νεανική παρέα το νεαρό Λευτέρη τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά «Τραμουντάνα.»
¨Ήταν - ο Λευτέρης - ο πρώτος τους γιος.

Υ.Γ: Για πρώτη φορά μετά από 50 χρόνια, οι κάτοικοι της Κούβας έχουν σήμερα το δικαίωμα να ταξιδεύουν στο εξωτερικό χάρη σε μια μεταρρύθμιση του νόμου περί μετανάστευσης που υιοθετήθηκε από τον πρόεδρο Ραούλ Κάστρο και την οποία περίμεναν με ανυπομονησία οι πολίτες της χώρας, μερικοί από τους οποίους εκφράζουν πάντως φόβους ότι η εφαρμογή της θα είναι περιορισμένη.

. .............................................................................................
Σημείωση: Inés de Bobadilla (La Giraldilla)
Το Castillo de la Real Fuerza (χτίστηκε το 1558) στην Κούβα έχει ένα άγαλμα στο παρατηρητήριο του, που αντιπροσωπεύει μια γυναίκα..... La Giraldilla .
Το 1634, ο  Juan de Vitrián Viamonte προσθέτει ένα παρατηρητήριο με "weathervane" γλυπτό με τη μορφή μιας γυναίκας,  έργο του από τον Geronimo Martín Pinzón, ένας καλλιτέχνης από την Αβάνα, και με βάση την εικόνα στεφανώνει την La Giralda της Σεβίλης... Παρά το γεγονός ότι ο λόγος για την επιλογή αυτού του γλυπτού, που ονομάζεται La Giraldilla, δεν είναι γνωστός, μια κοινή πρόταση είναι προς τιμήν της  Inés de Bobadilla, της μόνη γυναίκα κυβερνήτης της Αβάνας, η οποία ανέλαβε τον έλεγχο από το σύζυγό της Hernando de Soto , όταν αυτός ανέλαβε μια αποστολή στη Φλόριντα. Λέγεται ότι τοποθετήθηκε εκεί για να τιμήσει την Ines de Bobadilla η οποία λέγεται ότι πέρασε πολλά χρόνια να διερευνά τον ορίζοντα για τα σημάδια της επιστροφής του πλοίου του συζύγου της, Hernando de Soto (εν αγνοία της, είχε πεθάνει). Η εικόνα έγινε το σύμβολο της πόλης της Αβάνας (διατίθεται και για το Havana Club.... ετικέτα ρούμι), και τώρα που πραγματοποιήθηκε το Μουσείο της Πόλης στεγάζεται στο Palacio de los Capitanes Generales στην Plaza de Armas, ενώ ένα πιστό αντίγραφο είναι στη θέση του στο παρατηρητήριο του Castillo de la Real Fuerza .

(Abrolhos) ...Kratiste Ta Matia Sas Anoixta!

Μια παλιά ναυτική παροιμία, λέει. «Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι, οι ζωντανοί, οι νεκροί, και αυτοί που ταξιδεύουν».
Η νοητή γραμμή που ενώνει την αφετηρία με τον προορισμό για τους πολλούς λέγεται διαδρομή, μα υπάρχουν και αρκετοί που την αποκαλούν ταξίδι. Η διαδρομή μοιάζει με διασκελισμό του διαβήτη πάνω στον χάρτη. Μια πορεία, ευθεία ή καμπύλη. Εδώ, όλα είναι προβλέψιμα και τακτοποιημένα. Το ταξίδι όμως είναι κάτι διαφορετικό. Αυτό που αλλάζει δεν είναι η απόσταση και η διάρκεια, αλλά ο τρόπος που το βιώνουμε. Αυτό που αλλάζει είναι η διάθεσή μας να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση. Έτσι, το ταξίδι μεταμορφώνεται σε περιπέτεια........................
Οι εποχές κυλούν πολύ γρήγορα, και τα χρόνια τρέχουν λες και κάποιος βιαστικός, που δεν μπορεί να περιμένει, τα σπρώχνει να κατρακυλήσουν από μια απότομη κατηφόρα. Κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια και για τα ζωηρά και ανήσυχα αγόρια που αποφοίτησαν απ’ την ακαδημία του εμπορικού ναυτικού. Ήξεραν καλά τι ήθελαν να κάνουν με το θράσος που διακρίνει τους νέους. Δεν τους χρειαζόταν να το σκεφτούν. Ο κόσμος της θάλασσας, «η θαλασσινή περιπέτεια», τους άνοιγε την αγκαλιά του και τους προσκαλούσε σε μοναδικές συγκινήσεις και αυτοί βιαζόταν να πετάξουν σε νέους ορίζοντες.
Μάταια έκλαιγαν οι μανάδες και τα κορίτσια πίσω τους.
Ποιος μπορεί να είναι σίγουρος για το τι του επιφυλάσσει η ζωή όταν βρίσκεται ακόμα στο πρώιμο επαγγελματικό ξεκίνημα του.
Απλώς ονειρεύεται το τέλος σύμβασης εργασίας και την επιστροφή του στην πατρίδα και την οικογένειά του που πολλές φορές έχει αυξηθεί όσο αυτός έσκιζε τις θάλασσες. Μοίρα κοινή των ναυτικών που σπάνια βλέπουν τα παιδιά τους να γεννιούνται και να μεγαλώνουν.
Καλό τους ταξίδι λοιπόν.
Βρισκόμαστε στην άκρη του χειμώνα και στις αρχές της Άνοιξης του χίλια εννιακόσια εβδομήντα επτά. Ο ήρωας μας είχε τελειώσει μ’ επιτυχία τις εξετάσεις του για την απόκτηση του διπλώματος Τρίτου μηχανικού εμπορικού ναυτικού. Είχε πάρει οριστικά την απόφαση να συνεχίσει αποκλειστικά το ναυτικό επάγγελμα........ ποτέ του δε διανοήθηκε να κάνει κάτι διαφορετικό. Οι μέρες του κυλούσαν γεμάτες νέα όνειρα και νέους στόχους. Κι όμως, πάντα κάτι του έλειπε. Και στους δυο μήνες επάνω ανέβηκε την σκάλα του αεροπλάνου με προορισμό το Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Τελικός προορισμός ο λιμένας Σάντα Φε στην ενδοχώρα και στις όχθες του ποταμού Salado κοντά στην συμβολή του με τον Ρίο Παρανά, για να μπαρκάρει με ένα μεγάλο ποντοπόρο εμπορικό πλοίο.
Ο ποταμός Rio Parana είναι ένας ποταμός στη κεντρική Νότια Αμερική, που διασχίζει τις χώρες Βραζιλία, Παραγουάη και Αργεντινή. Το όνομα Parana είναι μια σύντμηση της φράσης "para rehe onáva", η οποία προέρχεται από την τοπική γλώσσα «Tupi» που σημαίνει "τόσο μεγάλος όσο η θάλασσα". Στο ρου του συγχωνεύεται πρώτα με το ποταμό Παραγουάη και έπειτα μακρύτερα προς τα κάτω με τον ποταμό Ουρουγουάη για να διαμορφώσει τον μεγάλο Río de la Plata που εκκενώνει στον Ατλαντικό Ωκεανό. Στο τέλος του αεροπορικού ταξιδιού, αναστενάζοντας με ανακούφιση ο ήρωας μας σκαρφάλωσε στο βαγόνι του τραίνου που θα τον μετέφερε από το Μπουένος Άιρες στο Σάντα Φε. Έγειρε στο άβολο, σκληρό κάθισμα και έκλεισε κουρασμένος για λίγο τα μάτια του. Σύντομα τα ξανάνοιξε κοιτάζοντας το τοπίο στο μακρινό ορίζοντα που άλλαζε με ταχύτητα, από τα ψηλά βουνά στις βαθιές χαράδρες. Το μεγάλο ταξίδι είχε αρχίσει. Η περιπέτεια και όλα όσα είχε ακούσει από τις ιστορίες των παλιών ναυτικών για τις μαγευτικές πολιτείες της Νοτίου Αμερικής τον περίμεναν. Με αυτή την ιδέα ξανάκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να κλέψει λίγες ώρες ανάπαυσης.
Το ταξίδι από το Μπουένος Άιρες στην επαρχία Σάντα Φε αποδεικνύεται μια ακόμη έντονη εμπειρία. Το τραίνο με προορισμό το Ροζάριο, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Αργεντινής και πρωτεύουσα της επαρχίας Σάντα Φε, ξεκινά από τον κεντρικό σταθμό, κοντά στο λιμάνι του Μπουένος Άιρες.
Η επιβίβαση γίνεται στον Estación Plaza Constitución που είναι ένας μεγάλος, ένας από τους πιο πολυάσχολους σιδηροδρομικούς σταθμούς της Αργεντινής.
Το κτήριο του σταθμού ένα κομψοτέχνημα γαλλικού ύφους σχεδιάστηκε από Βρετανούς αρχιτέκτονες. Για πολλά έτη θεωρήθηκε το σημαντικότερο παράδειγμα της δομικής εφαρμοσμένης μηχανικής στη Νότια Αμερική και αρχιτεκτονικά ένα από τα λεπτότερα κτήρια στον κόσμο. Το 1997 δηλώθηκε ως Εθνικό μνημείο της χώρας. Τέσσερις ώρες αργότερα η διασχίζοντας την ατέλειωτη Πάμπα φτάνεις στο Ροζάριο. Αφήνοντας πίσω το Ροζάριο το τραίνο συνεχίζει βόρεια, στην καρδιά της υπαίθρου. Καθώς το τρένο διέσχιζε το βόρειο κομμάτι της διαδρομής το τοπίο άρχισε να αλλάζει σιγά-σιγά, να σου δίνει μια αίσθηση μιας φύσης πιο ανοιχτής, πιο άγριας, πιο αυστηρής, πιο μεγάλης.
Ο ήλιος βρισκόταν στη δύση του, το σούρουπο πλημμύριζε την ατμόσφαιρα με πορφυρές αποχρώσεις. Άλλη μια μέρα είχε φτάσει στο τέλος της. Τι κι αν είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Ο νους διψούσε για εικόνες, άπληστος, αχόρταγος νους, να δει, να γεμίσει παραστάσεις, εμπειρίες, τοπία, να χωρέσει τον κόσμο. Χαζεύοντας το τοπίο ο ήρωας «χαμένος» κάπου σε αυτή την παράξενη αίσθηση, δεν αντιλήφθηκε ότι το τραίνο ήταν ήδη σχεδόν έξω από το σταθμό. Το τρένο σταμάτησε, ήταν ο τελευταίος σταθμός. Εκεί κατέβηκε και κίνησε για να συναντήσει τον πράκτορα του πλοίου που τον περίμενε στην αποβάθρα. Σ’ όλη την διάρκεια του ταξιδιού με το τραίνο δεν είχε φάει τίποτε, αλλά και πάλι δεν πεινούσε, σκέφτηκε για λίγο πίσω την πατρίδα, τους δικούς του, και αναστέναξε, μα η έλξη που ασκούσε πάνω του ο ορίζοντας της νέας επαγγελματικής του περιπέτειας ήταν πολύ μεγαλύτερη. Καθώς η ώρα περνά και η νύχτα απλώνεται η πόλη γεμίζει πολύχρωμα φώτα. Η νύχτα αυτή στην πόλη ήταν δροσερή, γεμάτη ήχους και κίνηση, όπως συμβαίνει συνήθως με τις πρώιμες φθινοπωρινές νύκτες.
Σάντα Φε.
Πόλη της βορειοδυτικής Αργεντινής, πρωτεύουσα της ομώνυμης περιφέρειας. Βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Σαλάδο και Κοράντα, στη δυτική πλευρά του Ρίο Παρανά, απέναντι από την πόλη Παρανά η οποία βρίσκεται στην ανατολική όχθη του ποταμού. Είναι συγκοινωνιακός κόμβος στη διασταύρωση πολλών σημαντικών οδών και σιδηροδρομικών γραμμών και διαθέτει ένα πολύ καλά εξοπλισμένο ποτάμιο λιμάνι που δέχεται πλοία μεγάλης χωρητικότητας, ενώ κοντά της βρίσκεται το διεθνές αεροδρόμιο Σάουσε Βιέχο. Με πολλά σημαντικά εμπορικά κέντρα, πολυάσχολη πολιτιστική ζωή, ενδιαφέρουσες επιλογές στον αθλητισμό και τον τουρισμό, πολυάριθμα καλλιτεχνικά και μουσικά γεγονότα, και μια συναρπαστική νυχτερινή ζωή.
Η συναρπαστική νυχτερινή ζωή της ενέπνευσε και τον βάρδο της θάλασσας Νίκο Καββαδία που την αναφέρει γλαφυρά

Θεέ μου! είμαι μοναχά δεκαεννιά χρονών,
κι έχω σε μέρη μακρινά πολλές φορές γυρίσει.
Θεέ μου! έχω μιαν άκακη, μια παιδική καρδιά,
Αλλά πολύ έχω πλανηθεί, κι έχω πολύ αμαρτήσει.

Συγχώρεσε με ... Μια βραδιά θολή στο Σάντα Φε,
καθώς κάποια με κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά της,
ετράβηξα απ’ την κάλτσα της μια δέσμη από λεφτά
που όλη τη μέρα εμάζευεν απ’ την αισχρήν δουλειά της.

Απλωτή πόλη, ανοιχτή, χωρίς καμπύλες, δεν θα τη χαρακτήριζες εξαιρετικά «όμορφη», σίγουρα όμως μια πόλη «ιδιαίτερη», διαφορετική μέσα στην ιδιαιτερότητά της, με το βλέμμα να χάνεται στην επίπεδη γραμμή του ορίζοντα, αναζητώντας το σημείο που ο ουρανός συναντάει τη στεριά, σε ένα μπλε, που όμως είναι τελείως διαφορετικό από το έντονο, λαμπερό μπλε της ελληνικής γης, ένα μπλε πιο σκοτεινό, πιο άγριο, με λιγότερες διακυμάνσεις χρωμάτων και παιχνιδίσματα, ένα μπλε -γκρίζο.
Περασμένα μεσάνυχτα έφτασε στην προβλήτα του λιμένα όπου βρισκόταν σε εξέλιξη η φόρτωση του πλοίου. Το πλοίο ένα «tweendecker», ήταν όμορφο γιαπωνέζικο σκαρί. Όταν το πρώτο-αντίκρισε ο ήρωας μας έμεινε εκστασιασμένος να θαυμάζει την σπαθάτη πλώρη του.
Made in Japan.
Μία φράση η οποία για τους περισσότερους ναυτικούς στον τομέα της ναυπηγικής, περικλείει αξιοπιστία, εμπιστοσύνη, στιβαρότητα και ταυτίζεται με την εμπειρία και την τελειότητα. Έτσι, κάθε αναφορά σε πλοίο το οποίο έχει ναυπηγηθεί στην Ιαπωνία, μιλά για ένα πλοίο το οποίο μπορεί να πλεύσει και στις πιο δύσκολες θάλασσες αλλά και να ταξιδεύει σε αυτές για πολλά χρόνια.
Σήμερα ένα πλοίο «tweendecker» είναι πιο πιθανό να αναφέρεται ως πολλαπλών χρήσεων πλοίο, ένας όρος που είναι αρκετά ασαφής και έχει διαφορετικές σημασίες σε διαφορετικούς ανθρώπους.
Τα γιαπωνέζικα πλοία έχουν σπαθάτες οβάλ ναυπηγικές γραμμές. Είναι πιο όμορφα εξωτερικά σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά που είναι στρογγυλά, πιο εμπορικά πιο εκμεταλλεύσιμα.
Αυτό τ’ όμορφο σκαρί, το είχε ναυλώσει Ιαπωνική εταιρεία, για να μεταφέρει χαλυβουργικά προϊόντα από λιμένες της νοτίου Αμερικής στην ιαπωνική αγορά. Λόγω περιορισμένου βυθίσματος του λιμένος, από τον λιμένα Santa Fe το πλοίο φόρτωνε ένα μέρος του φορτίου και την επομένη θ’ απέπλεε για τον λιμένα του Μπουένος Άιρες. Η επαγγελματική του σχέση με την θάλασσα ήταν σχετικά πρόσφατη και από το πλήρωμα του πλοίου δεν είχε κάποια προηγούμενη γνωριμία από κοινή ναυτολόγηση. Έμεινε έκπληκτος όταν είδε μπροστά του τον Αργύρη από τα Βάτικα, μακρινό συγγενή του. Ο Αργύρης από μικρός ήταν δουλευτής καλός στα περιβόλια και στ’ αμπέλια του χωριού, αλλά μέσα του είχε άλλα όνειρα. Η ζωή στη χωριό δεν είχε την μαγεία των ονείρων του. Ονειρευόταν πως φεύγει για ταξίδια. Και τελειώνοντας το στρατιωτικό του στους τέσσερις μήνες επάνω μπαρκάρισε με ένα μεγάλο εμπορικό. Σήμερα ήταν ο λοστρόμος του πλοίου. Τώρα στα τριάντα του χρόνια, ο χρόνος τον είχε κάνει όμορφο άντρα, ευρύστερνο με μακριά καλογραμμένα πόδια, όλο μύες σκληρούς από τη χειρωνακτική εργασία. Η μακρόχρονη έκθεση στον ήλιο του είχε δώσει ένα μπρούντζινο χρώμα, ενώ πυκνό χνούδι σκέπαζε το πρόσωπό του. Όταν γελούσε, τα δόντια του άστραφταν κατάλευκα και τα μάτια του σπίθιζαν παιχνιδιάρικα.
Ο καπετάνιος του πλοίου, ένας πενηντάρης άνδρας με στεγνό αδύνατο σώμα, μέτριο ανάστημα στρογγυλό πρόσωπο και καλοσχηματισμένο πηγούνι, λεπτά χείλη, μάτια στρογγυλά και το βλέμμα του να στάζει μέλι. Δεν είχε πλούσια κόμη, μάλιστα είχε την τάση για αραίωση. Δεν ήταν ο άνδρας που έδινε σημασία στο ντύσιμό του και γενικότερα στην καλαισθησία. Αν και εργένης είχε μεγάλη αδυναμία στις θηλυκές υπάρξεις χωρίς κάποιες ιδιαίτερες προτιμήσεις. Σταθερή παράμενε η προτροπή του δεύτερου μηχανικού σε κάθε έξοδο του καπετάνιου από το πλοίο. «Κάπταιν μην ξεχάσεις τις γαλότσες, θα σου χρειαστούν στις λάσπες» του έλεγε γελώντας με νόημα.
Μια δεύτερη εξίσου μεγάλη αδυναμία του ήταν η ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού.
Ο Πρώτος μηχανικός, αν και γνήσιος Πειραιώτης ήταν χαρακτήρας χαμηλών τόνων, μέτοχος και ταυτόχρονα φανατικός οπαδός της ποδοσφαιρικής ομάδας του Εθνικού Πειραιά.
Με τον καπετάνιο γνωρίζονταν απ’ τα παλιά και οι ποδοσφαιρικές καζούρες μεταξύ τους ήταν θέμα συζήτησης τις Κυριακές στην τραπεζαρία του πλοίου.
Ο Δεύτερος μηχανικός από τα μέρη του Γυθείου ήταν ένας σωματώδης άνδρας με αθώα καρδιά. Μανιώδης κυνηγός που δεν έχανε ευκαιρία να διηγείται τα κυνηγετικά του κατορθώματα.
Γενικά το πλήρωμα του πλοίου τόσο οι αξιωματικοί καταστρώματος και μηχανής όσο και το κατώτερο πλήρωμα αποτελούσαν πολύ καλή ομάδα, δεμένη με αρμονία.
Τις επόμενες δυο ημέρες η φόρτωση τέλειωσε. Το πλοίο φόρτωσε στα αμπάρια του ένα μόνο μέρος του φορτίου του από βιομηχανικό χάλυβα, τόσο που ορίζει το επιτρεπόμενο βύθισμα του ποταμού για να ταξιδέψει με ασφάλεια. Με το τέλος των γραφειοκρατικών διαδικασιών επιβιβάστηκαν δυο πλοηγοί και το πλοίο αναχώρησε για λιμένες της Βραζιλίας να κομπλετάρει την φόρτωση.
Ξεκίνησαν με πορεία νότια, και αργότερα νοτιοανατολική.
Λίγες ώρες πριν ο ήλιος ανατείλει, τη δεύτερη ημέρα του ταξιδιού, πυκνή ομίχλη σκέπασε το ποτάμι. Ταξιδεύοντας με πλοίο σε ποτάμι με ομίχλη, δεν είναι και ο καλύτερος συνδυασμός. Αλλά όταν στο πλοίο υπάρχουν πεπειραμένοι πιλότοι που γνωρίζουν τον ποταμό σε κάθε του σπιθαμή όλες τις εποχές του έτους, και ταυτόχρονα το πλοίο έχει αξιόπιστα όργανα ναυσιπλοΐας, τα πράγματα γίνονται πιο απλά χωρίς βέβαια να παύουν να είναι επικίνδυνα. Τις επόμενες ώρες ανατέλλοντας ο ήλιος καθάρισε την ατμόσφαιρα από την βαριά ομίχλη, μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή (για το νότιο ημισφαίριο) λαμπερή ημέρα του Απρίλη ξεπρόβαλε στις όχθες του μεγάλου ποταμού. O ποταμός μπροστά φάνταζε σαν ένα καφέ-ασημί φίδι μέσα στη πράσινη θάλασσα των πεδιάδων δεξιά και αριστερά. Χιλιοτραγουδισμένος κι αυτός κι η πεδιάδα, με όλα της τα πρόσωπα έγινε κομμάτι της καρδιάς πρώτα των ανθρώπων της Πάμπας των γκαούτσος, των ποιητών τους , των τραγουδιστών τους αλλά και της καρδιάς των ναυτικών μας που τόσες φορές ταξίδεψαν εκεί και αδελφωθήκανε με τον τόπο και τους ανθρώπους του. Κατεβαίνοντας τον ποταμό μετά το Santa Fe συνάντησαν εμπρός τους γνωστά στους ναυτικούς μέρη. Πόλεις λιμένες όπως, San Lorenzo, Rosario, Villa Constitution, San Nicolas και άλλες πόλεις. Αργά τ’ απόγευμα αφήνανε το ποτάμι του Παρανά προσπέρασαν δεξιά τους το φωταγωγημένο Buenos Aires και εισήρθαν στο αγκυροβόλιο του λιμένα, στα καφετιά νερά του Ρίο ντε λα Πλάτα, εν αναμονή τροφοδοσίας του πλοίου και παραλαβή καύσιμων και λιπαντικών.
Το βράδυ η υγρασία του ποταμού τρυπούσε κόκαλα. Η ατέλειωτες ώρες σταντ-μπάι στο μηχανοστάσιο και το ξενύχτι ήταν η αιτία που δεν επέτρεψαν στον ήρωα μας την απόλαυση της ενδιαφέρουσας διαδρομής.
Μπουένος Άιρες
"Η πόλης ονομάστηκε Μπουένος Άιρες προς τιμή της «Παναγίας των καλών ανέμων» (Santa Maria de los Buenos Aires), προστάτιδας των ναυτικών. Περιτριγυρισμένη από ατέλειωτη Πάμπα (εκτεταμένες πεδιάδες). Ο Ρίο ντε λα Πλάτα «ακίνητος ποταμός», διασχίζει το Μπουένος Άιρες.
Έντονα επηρεασμένο από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, το Μπουένος Άιρες είναι η Ευρώπη της Λατινικής Αμερικής. Η πρώτη ματιά από τα κτίρια, τους δρόμους και τους ανθρώπους, σου δημιουργεί την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε μια ευρωπαϊκή πόλη.
«Οι Μεξικανοί κατάγονται από τους Αζτέκους, οι Περουβιανοί από τους Ίνκας, οι Αργεντίνοι από τα πλοία». Το σχόλιο αυτό του Κάρλος Φουέντες εξηγεί εμμέσως γιατί η Αργεντινή είναι η πιο ευρωπαϊκή χώρα της Λατινικής Αμερικής. Τη διαμόρφωσαν εκείνοι που ήρθαν με τα πλοία: οι ευρωπαίοι μετανάστες, στη μεγάλη τους πλειονότητα Ισπανοί, Ιταλοί, Γάλλοι και Γερμανοί, που έφθαναν κατά κύματα στις ακτές της από τις αρχές του 19ου αιώνα ως τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το Μπουένος Άιρες είναι η πρωτεύουσα μιας απέραντης χώρας. Με αέρα λατινοαμερικάνας ντίβας, δεν είναι μια πόλη που απλώς επισκέπτεσαι. Ζεις μέσα σ' αυτήν, ακόμα κι όταν έχεις φύγεις μακριά της! Γιατί, εκτός από αμέτρητες εικόνες και παραστάσεις, η αργεντίνικη μεγαλούπολη προσφέρει δυνατά συναισθήματα που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά σου. Είναι ένα αστικό και πληθυσμιακό «ψηφιδωτό» στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Αρχιτεκτονικά θυμίζει ταυτόχρονα το Παρίσι, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη και τη Νέα Υόρκη και προσφέρει στέγη σε εκατομμύρια κατοίκους -ευρωπαϊκής καταγωγής οι περισσότεροι- που διακρίνονται για το έντονο μεσογειακό ταμπεραμέντο τους. Ζωντανές συνοικίες, και χρώματα παντού, υπαίθριες αγορές, πολυάριθμες γκαλερί, χορευτές τάνγκο στη μέση του δρόμου, γυναίκες με λάγνες ματιές, αυθόρμητα χαμόγελα, γαστρονομική πανδαισία, εκρηκτική νυχτερινή ζωή. Όλα αυτά, τυλιγμένα με μια γλυκιά αίσθηση διάχυτου ρομαντισμού, μελαγχολίας και παρακμής, αποτελούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πόλης των «Καλών Αέρηδων»."
Στο αγκυροβόλιο το πλήρωμα της μηχανής είχε μια ακόμη δύσκολη βραδιά μπροστά του. Τα λασπόνερα του ποταμού δημιούργησαν μεγάλα προβλήματα στα ψυγεία ψύξης των μηχανών του πλοίου και κρίθηκε απαραίτητο να καθαρισθούν κατά την διάρκεια της παραμονής στο αγκυροβόλιο. Τελειώνοντας οι εργασίες τροφοδοσίας το πλοίο σήκωσε Άγκυρα και αναχώρησε με πορεία το Banco Chicoiο σημείο όπου συναντά το κανάλι του Buenos Aires αυτό του Montevideo, και συνέχισαν για Recalada Pilot station. Πρόκειται για έναν από τους πιο διάσημους πλοηγικούς σταθμούς, στον κόσμο της θάλασσας και των ναυτικών, που είναι αγκυροβολημένο, στις εκβολές του Rio de la Plata λίγα μίλια νότια του Montevideo της Ουρουγουάης. Οι πλοηγοί ευχαρίστησαν το πλήρωμα για την άριστη συνεργασία στη διακυβέρνηση του πλοίου, και για την ευγενική φιλοξενία που έτυχαν, ευχήθηκαν κάλο ταξίδι, κατέβηκαν στην πιλοτίνα και αναχώρησαν για το πλοίο ξενοδοχείο που βρίσκεται αγκυροβολημένο στη Recalada.
Δυτικά στο βάθος του ορίζοντα αχνοφαινόταν η Punta del Este,  που απλώνετε στη χερσόνησο Maldonado, τμήμα της νοτιοανατολικής Ουρουγουάη με τα ατέλειωτα χιλιόμετρα από λευκές αμμουδιές που χωρίζει τα νερά του Ρίο Ντε λα Πλάτα και του Ατλαντικού Ωκεανού. Τα καφετιά νερά του Ρίο ντε λα Πλάτα, σύντομα έσβησαν μακριά πίσω τους, το πλοίο εισήρθε σε νερά ωκεάνια, αλλιώτικα. Ο ουρανός εκεί φαντάζει ατέλειωτος και η απλωσιά του χώρου κάνει τη ψυχή και το πνεύμα να ανοίγουν. Το φως τονίζει τα περιγράμματα του ωκεανού με τρόπο μοναδικό. Το χρώμα στον ορίζοντα ακτινοβολεί.
Το ταξίδι είχε ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς, και συνεχίστηκε στον ίδιο ρυθμό, με πορεία βόρεια – βορειοανατολική, και με τον νότιο Ατλαντικό ωκεανό ακύμαντο όπως σπάνια τον βρίσκεις αυτή την εποχή του έτους. Τις πρώτες μέρες, ο ήρωας μας όπως ήταν αναμενόμενο αναλώθηκε να έλθει σε επαφή με το νέο μηχανολογικό περιβάλλον του καινούργιου πλοίου και διεισδύοντας στα μυστικά του μηχανοστασίου, να κάνει ακόμη ένα βήμα προς την ολοκλήρωση της επαγγελματικής οντότητάς του. Η εξοικείωση και η εμπειρία, ακόμη και σήμερα παραμένει η πεμπτουσία της επαγγελματικής επιβίωσης στο δύσκολο ανταγωνιστικό περιβάλλον που δραστηριοποιείται.
Συμπλήρωναν την τρίτη ημέρα ταξιδιού στον ανοικτό ωκεανό. Η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη και το λαμπύρισμα της πανέμορφο. Γύρω τους ο ωκεανός κυμάτιζε αργά και ρυθμικά από το ελαφρύ αεράκι του Νοτιά.
Ο ήρωας είναι αξιωματικός φυλακής μηχανοστασίου το βράδυ ετούτο. Περασμένα μεσάνυχτα. Άξαφνα, βαριά σύννεφα σκέπασαν τον έναστρο ουρανό. Οι αστραπές ξέσκιζαν τον ουρανό χωρίς έλεος. Τα σύννεφα πύκνωναν και ο αέρας ούρλιαζε. Περνούσε σφυρίζοντας από την γέφυρα και την τσιμινιέρα του πλοίου ζητώντας να ξεριζώσει ότι βρισκόταν επάνω τους. Ανήσυχος ο ήρωας μας ξεκίνησε για το μηχανοστάσιο την ώρα που άνοιξαν τα επουράνια. Η βροχή έπεφτε τουλούμι, και χτυπούσε με βία το σιδερένιο σκαρί.
Το φαινόμενο ήταν μια βίαιη τοπική καταιγίδα. Η Αbroholos.
«Το δέκατο έκτο αιώνα, οι ναυτικοί προειδοποιούσαν τους συναδέλφους τους όταν πλησίαζαν στους κοραλλιογενείς υφάλους στα ανοιχτά της πολιτείας Bahia, στη Βραζιλία: «Άμπρα ους όλιους!» (Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά!) Σύμφωνα με την παράδοση, αυτή η συνεχώς επαναλαμβανόμενη προειδοποίηση έγινε το όνομα μιας συστάδας πέντε μικρών νησιών στην περιοχή του αρχιπελάγους Αbroholos.»  

Μια καταιγίδα Abroholos. εμφανίζεται συνήθως από το φθινόπωρο μέχρι το τέλος του χειμώνα για το νότιο ημισφαίριο, ανοικτά των ακτών της ανατολικής Βραζιλίας μεταξύ Cabo de Sao Tome και Cabo Frio. Οι νοτιοανατολικά αληγείς άνεμοι κατά μήκος της Ανταρκτικής και ψυχρά μέτωπα διεισδύουν στις τροπικές περιοχές αποκτούν θερμότητα και υγρασία διασχίζοντας το θερμό ρεύμα στις ακτές της Βραζιλίας προκαλώντας βίαιη καταιγίδα και έντονες βροχοπτώσεις. (Φαινόμενο thundersquall). Χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι προκύπτει γρήγορα, είναι μικρής διάρκειας και εξαφανίζεται γρήγορα και πάλι. Μέσα στη σκοτεινή νύκτα, με τους σφοδρούς ανέμους να σαρώνουν τη θάλασσα ο καπετάνιος για μεγαλύτερη ασφάλεια έφερε το σκάφος δευτερόπλωρα, τα κύματα που ερχόταν έσκαζαν στη μάσκα με δύναμη. Το κλυδωνιζόμενο από τη σφοδρή θαλασσοταραχή καράβι παρουσίασε πρόβλημα στο σύστημα πηδαλιουχίας. Το σκάφος χοροπήδησε πάνω στις κορφές από τα κύματα μ’ ένα τρελό κουπαστάρισμα που του έβαζε νερά στο κατάστρωμα, ζωντανή θάλασσα το σκέπασε. Βρέθηκε έρμαιο στη θαλασσοταραχή, ήταν λες και οι σειρήνες των θαλασσών είχαν βαλθεί να το βουλιάξουν για να γλεντήσουν με τους άμοιρους ναυτικούς στα σκοτεινά και κρύα βάθη του ωκεανού.

Ώρα πολλή δεν έτρεχε στο κύμα το καράβι,
γιατί ήρθ’ ευτύς ο Ζέφυρος, φριχτά λυσσομανώντας,
κι έσπασε η μπόρα και τα δυο του καραβιού τα ξάρτια
κι έπεσε πίσω. Τ’ άρμενα χυθήκανε στ’ αμπάρι.
Και το κατάρτι χτύπησε στου καραβιού την πρύμη,
του κυβερνήτη την κορφή, και του ᾽καμε όλα λιώμα
της κεφαλής τα κόκαλα κι έπεσε μες στο κύμα
σα βουτηχτής ο δύστυχος και πέταξε η ψυχή του.
Ομήρου Οδύσσεια: ραψωδία μ 407- 415 μετ. Σιδέρη

Ο ήρωας μας, παρ΄ όλο το σκαμπανέβασμα άνοιξε τα χέρια του να κρατηθεί και κατάφερε να φτάσει όσο μπορούσε γρηγορότερα στο διαμέρισμα των πηδαλίων.
Κοίταξε με λαχτάρα να δει το μέγεθος του προβλήματος. Απρόσμενα, ο ήχος του αλάρμ από το κεντρικό ηλεκτρικό πίνακα ελέγχου τον ξάφνιασε και τον έκανε να νοιώσει πρόσκαιρη ανακούφιση. Η ένδειξη του προβλήματος ήταν ότι οι δεξαμενές ελαίου τροφοδοσίας των πηδαλίων ήταν κενές. Το λάδι όμως ήταν όλο εκεί στη θέση του δεν έλειπε σταγόνα. Τι είχε συμβεί;
Όταν το σκάφος χοροπήδησε πάνω στις κορφές από τα κύματα η μαγνητική επαφή ελέγχου της στάθμης των δεξαμενών ελαίου πηδαλίων από μια μικρή κατασκευαστική αστοχία μετακινήθηκε έκτος θέσης ελέγχου και έθεσε τα συστήματα έκτος λειτουργίας. Η διαδικασία επαναφοράς απλή και εύκολη. Τα συστήματα τέθηκαν και πάλι σε λειτουργία.
Έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό που νόμισε πως ακούστηκε μέχρι την γέφυρα και ακόμα μακρύτερα. Ήταν ένας αναστεναγμός ανακούφισης για ότι το πηδάλιο του πλοίου ήταν και πάλι εν λειτουργία μέσα σ’ αυτόν το χαλασμό.
Η βροχή σταμάτησε κι ο αγέρας κόπασε να βρυχάται. Η θάλασσα ήτανε ακόμα φουρτουνιασμένη. Το καράβι συνέχιζε να αγαντάρει στα κύματα που το σαρώνουν. Η φρικτή θαλασσινή τους περιπέτεια, ήταν εκεί παρούσα όταν ο γραμματικός έγραφε στο ημερολόγιο του πλοίου.
«Σήμερα και ώρα 03:30 πλέοντας το πλοίο στις συντεταγμένες 25 μοίρες και 20’ νότια και 43 μοίρες και 50’ δυτικά, ριπαίος άνεμος, συχνός από Απρίλιο έως Οκτώβριο στις ακτές της Βραζιλίας, έφερε καταιγίδα και βίαια καιρικά φαινόμενα τα οποία προκάλεσαν δυνατή βροχή συνοδευομένη από ισχυρό άνεμο με ηλεκτρικές εκκενώσεις,- αστραπές, κεραυνοί, βροντές,- και  χαλάζι. Συνέπεια των δυσμενών και ακραίων καιρικών συνθηκών λασκάρισαν οι αιχμάσεις που συγκρατούσαν το φορτίο από Coils βιομηχανικού χάλυβα στο Νο.3 αμπάρι με συνέπεια το καράβι να πάρει μια μικρή κλίση τριών μοιρών. Το ταξίδι συνεχίζεται με ασφάλεια με προορισμό τον επόμενο λιμένα του Ρίο ντε Τζανέιρο, Βραζιλίας.»
Τον ήρωα μας το ξημέρωμα τον βρήκε άυπνο ταλαιπωρημένο στο Control Room του μηχανοστασίου, μαζί και ο δεύτερος μηχανικός με τον ηλεκτρολόγο.  Όταν κατάλαβε ότι η σφοδρή καταιγίδα τους προσπέρασε πήρε το δρόμο για τη πρύμνη του πλοίου. Με τι αγαλλίαση έβλεπε τώρα την αφρισμένη θάλασσα, ένοιωθε ότι όλη η πλάση αναγεννιόταν, και όλα όσα τη νύκτα πέρασαν θα γίνουν μια θολή ανάμνηση, μια ελαφριά πνοή αγέρα από τα περασμένα. 

«Καλημέρα» φώναξε χαρούμενος.
Τη φωνή του την πήρε ο άνεμος!
Έκλεισε σχεδόν ολότελα τα μάτια του απέναντι στον άνεμο κι ένιωσε χαρά.
Απογευματινές ώρες το πλοίο έπλεε στη θαλάσσια περιοχή νότια του Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας με κατεύθυνση το εξωτερικό αγκυροβόλιο του λιμένα. Η αγκυροβολία στο εξωτερικό αγκυροβόλιο λόγω της ποιότητας του βυθού-πετρώδης- είναι προβληματική για ασφαλή παραμονή πλοίου όταν επικρατούν κακές καιρικές συνθήκες. Η περιοχή που είναι αγκυροβολημένα τα πλοία δεν είναι αρκετά προστατευμένη από τον άνεμο. Τα πλοία παρασύρονται απ’ την προσήνεμη πλευρά του ακρωτηρίου, κουπαστάρουν επικίνδυνα περιμένοντας για μια θέση σε προβλήτα φορτοεκφόρτωσης. Τα περισσότερα πλοία αν όχι όλα, έχουν τις μηχανές τους σε συνεχή ετοιμότητα αναχώρησης από το αγκυροβόλιο στις κακές καιρικές συνθήκες.
Μετά από μια ήσυχη νύχτα - μακάρια - στην άγκυρα, ο ήλιος αναδυόταν από τον ωκεανό, γεμίζοντας τον γαλάζιο ουρανό με πορτοκαλί λιωμένα τριαντάφυλλα. Η σφοδρή καταιγίδα έμεινε μόνο σαν δυσάρεστη ανάπαυλα, όταν το ταξίδι στο μπλε του ωκεανού ημερεύει το βλέμμα και την ψυχή τους.
Απέναντι στο αγκυροβόλιο εκτείνεται ο Κόλπος Γκουαναμπάρα του Ρίο ντε Τζανέιρο, με τις απέραντες αμμώδεις - μίλια με χρυσή άμμο και όλο το χρόνο ζεστό νερό - ακτές, που χωρίζουν τα καταπράσινα δάση της βροχής από το απέραντο γαλάζιο του Νότιου Ατλαντικού. 

Ανταύγειες ανοιξιάτικου κήπου, άνθη ευφροσύνης σε μέρη μαγικά. Ανέμελη ζωή, ρέμβη αγαλλίασης.
Ήταν ώρα πρωινού καφέ που ο ναυτικός πράκτορας ανέβηκε στο πλοίο μαζί με τις λιμενικές αρχές για τις απαραίτητες επιθεωρήσεις και άδειες που αφορούν προσέγγιση και φόρτωση του πλοίου. Τελειώνοντας το πρατιγάρισμα δόθηκε η αδεία στους επιθεωρητές των ασφαλιστών να ανέβουν και αυτοί στο πλοίο, να εκτιμήσουν τις ζημιές απ’ τη σφοδρή κακοκαιρία. 

Στη συνέχεια όπως συνηθίζεται στο ναυτικό δίκαιο η μετατόπιση του φορτίου στο αμπάρι Νο. 3 θεωρήθηκε «αβαρία», μόνο ως προς το χρόνο αποκατάστασης της στοιβάδας του φορτίου. Αποφασίστηκε να ξεφορτώσουν τα Coils βιομηχανικού χάλυβα στην προβλήτα του λιμένα και να τα ξαναφορτώσουν με ασφαλή αίχμαση. 

Μοιάζει με ώρες δουλειάς,  που δεν θα ολοκληρωθεί σε λιγότερο από μια εβδομάδα.
Αυτό κι αν είναι καλό νέο για το πλήρωμα.
Πέρασε ένα ήρεμο διήμερο παραμονής στο αγκυροβόλιο και το πλοίο μεθ' όρμισε εσωτερικά του λιμένα στη προβλήτα φόρτωσης.
Τα ευχάριστα νέα συνέχισαν να  καταφθάνουν κατά ριπές, χαρίζοντας στιγμές ενθουσιασμού στο πλήρωμα. Πρώτη ευχάριστη έκπληξη είχε να κάνει με την προβλήτα φόρτωσης, ήταν δίπλα στην κεντρική πλατεία την φημισμένη Praça Mauá,  η καρδιά της πόλης, το κέντρο όπου ιδρύθηκε το Ρίο. Δεύτερη ευχάριστη έκπληξη το φορτίο θα καθυστερούσε να έλθει στο πλοίο.  

Το φορτίο ήταν ράβδοι αλουμινίου.
Στο λιμάνι φόρτωσης μεταφερόταν με σιδηροδρομικό δίκτυο από το εσωτερικό της χώρας.
Οι τελευταίες ισχυρές βροχοπτώσεις και φονικές πλημμύρες έφεραν κατολισθήσεις προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές στο δίκτυο μεταφοράς με αποτέλεσμα ν’ απαιτείται αρκετός χρόνος αποκατάστασης.
Το ταξίδι με προορισμό το Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας αποτελεί όνειρο Ζώης κάθε ταξιδιώτη και όχι μόνο. Του ήρωα μας και του υπόλοιπου πληρώματος υλοποιήθηκε ταυτόχρονα με την επαγγελματική τους απασχόληση. Αυτή η γωνιά του Ατλαντικού κρύβει μαγείες μοναδικές. Η αναφορά και μόνον στο όνομα της πόλης προκαλεί ευχάριστους συνειρμούς και πυροδοτεί αχαλίνωτες φαντασιώσεις. Η γοητεία που ασκεί στον κόσμο είναι ακαταμάχητη. Το Ρίο ντε Τζανέιρο παραπέμπει σε κάτι το συναρπαστικό σχεδόν παραμυθένιο. Είναι δύσκολο να το περιγράψεις με λόγια. Ότι και να πεις θα είναι λίγο. Αν δεν το επισκεφτείς και αν δεν δεις με τα ίδια σου τα μάτια τη γωνιά αυτή της Γης, δύσκολα αποδέχεσαι τις ταξιδιωτικές περιγραφές.
Πόλη για «ανήσυχους» ταξιδιώτες.
Ο καπετάνιος λησμόνησε την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό του για συνετή ζωή και γύρισε στα παλιά του. Κάθε βράδυ, κοιμόταν στην αγκαλιά της τελευταίας ερωμένης του,  δίπλα στο ζεστό γυμνό κορμί της ξεχνούσε κάθε τι που τον βασάνιζε. Οι προηγούμενοι όρκοι του ξεχάστηκαν, σκορπίστηκαν μακριά, τις παρέσυρε ο γρήγορος άνεμος. Κι όμως δεν ένιωθε ένοχος, καθώς καταπατούσε τις υποσχέσεις που ὁ ίδιος είχε δώσει. Τέτοιες υποσχέσεις είναι μόνο για τους ναυτικούς που δεν συνάντησαν λιμάνια ορόσημα - συναρπαστικά με φλογερό ταμπεραμέντο - σύμβολα διασκέδασης, όπου οι ηδονές προσφέρονται απλόχερα. Όποιος τα συνάντησε μαθαίνοντας, δεν χρειάζεται τέτοιες υποσχέσεις.
Ο λοστρόμος από την πρώτη μέρα βρέθηκε με μια κοπέλα. Το κορίτσι μιλώντας του γλυκά στην απαλή, τραγουδιστή της γλώσσα, τον μάγεψε μόλις την πρώτο-αντίκρισε.
Το χαμόγελό της μαγευτικό, η επιδερμίδα της είχε το χρώμα σοκολάτας, τα μαλλιά της μακριά, μέχρι την μέση της, πυκνά και μαύρα σαν τον έβενο. Όμως τα μάτια της ήταν που έκαναν τον λοστρόμο  να ξεχάσει τις φουρτούνες που πέρασαν όταν μέρες ολόκληρες ταξίδευαν με άσχημο καιρό. Στα μεγάλα της μάτια μέσα ήταν κρυμμένα όλα τα αστέρια του ουρανού. Ένιωσε σαν να τον καλούσαν να χαθεί στα βάθη τους, σαν να ήταν εκεί φυλαγμένες όλες οι ηδονές του κόσμου και όλες οι περιπέτειες που αναζητούσε.
Του ήρωα μας έκλεψε ένα κομμάτι της καρδιάς του ο χαρακτηριστικός γρανιτένιος όγκος. Ο Κώνος από Ζάχαρη (Pao de Acucar)
Ας μάθουμε γιατί.
Ο Sugarloaf Mountain (Pao de Acucar) είναι ένα εντυπωσιακό φυσικό ορόσημο με θέα στο Ρίο ντε Τζανέιρο και βρίσκεται στην είσοδο του κόλπου Guanabara. Γνωστό ως Pao de Acucar στα πορτογαλικά, είναι το όνομα για το μοναδικό σχήμα του που μοιάζει με μια παραδοσιακή μορφή συσκευασίας της ραφιναρισμένης ζάχαρης που χρησιμοποιούσαν κατά τον 19ο αιώνα. Ο ψηλός κώνος  είναι ένας μονόλιθος. Αποτελείται από γρανίτη και χαλαζία με κυκλική κορυφή. Για να φτάσετε στην κορυφή, η πρόσβαση γίνεται με τελεφερίκ και η διαδρομή περιλαμβάνει δύο στάσεις. Το πρώτο ανεβαίνει στο μικρότερο Morro da Urca, 220 μέτρα ύψος. Το δεύτερο ανεβαίνει στο Pao de Acucar στα 396 μέτρα. Στην πρώτη βλέπει κανείς τον κόλπο Guanabara και τον ωκεανό που κόβει σαν δαντέλα τις ακτές. Οι λόφοι που υψώνονται πάνω από την πόλη μοιάζουν να είναι καλυμμένοι με ένα παχύ πράσινο χαλί και οι σχηματισμοί των σύννεφων φτιάχνουν ένα απόκοσμο σκηνικό. Στη δεύτερη, όπου είναι και η κορυφή, μπορείς  να απολαύσειs ένα συναρπαστικό θέαμα.
Η θέα κόβει την ανάσα.
Στο βάθος διακρίνεται το σύμβολο του Ρίο, το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή.
Οι επισκέπτες από τον θάλαμο του Τελεφερίκ μπορούν να παρακολουθήσουν τους αναρριχητές για Sugarloaf και τα άλλα δύο βουνά της περιοχής: Morro da Babilonia, και Morro da Urca. Μαζί, αποτελούν μία από τις μεγαλύτερες αστικές περιοχές αναρρίχησης στον κόσμο. Ο Sugarloaf είναι για τους αναρριχητές ίσως το πιο δημοφιλής προορισμός στο Ρίο με περισσότερες από πενήντα αναρριχητικές διαδρομές της και στις τέσσερις πλευρές. Οι διαδρομές είναι μια μεγάλη ποικιλία.
Ο ήρωα μας, ένοιωσε μέσα του την ζήλια να τον πλημμυρίζει μέχρι μυελού οστών. Δεν ήταν ζηλόφθονος, νιώθει απλά το τσίμπημα της ζήλιας επειδή κ’ αυτός  ένοιωθε αυτό το συναίσθημα που πλημμυρίζει τον αναρριχητή. Το μόνο, και αληθινό τους αίτημα, είναι πως θέλουν ν’ ανέβουν στην κορυφή. Χωρίς όριο, χωρίς φόβο, χωρίς συστολή, απελευθερωμένοι από κάθε επίγεια άγκυρα, κάθε μορφής. Και ξέρουν, πως για να γίνει αυτό, πρέπει να κάνουν μικρά και σταθερά βήματα, πρώτα να κατανοήσουν κάθε κερδισμένο εκατοστό προς την κορυφή και μετά να συνεχίσουν. Στην προσπάθεια τους ο άνεμος γίνεται ψιθύρισμα στα πρόσωπα τους. Μπορούν να αισθάνονται ελεύθεροι! Μπορούν να μάθουν να νικάν. Κανείς τους δεν θέλει τιμές. Δεν επιθυμεί να γίνει αρχηγός. Θέλουν μόνο να μοιραστούν το μεγαλείο της  προσπάθειας να δείξουν τους ορίζοντες που απλώνονται μπροστά τους. Διαλέγουν τον επόμενό στόχο μέσα τους από τα όσα μαθαίνουν σε τούτον. Αν δεν μάθουν κάτι, τότε ο επόμενος θα είναι όμοιος με τούτον, με τους ίδιους φραγμούς που θα πρέπει να ξεπεράσουν.
Οι περιπέτειες του ήρωα μας δεν σταματούν εδώ. Υπάρχουν και άλλες στη μνήμη. Ο ήρωας μας όμως, δεν είναι μονοδιάστατος. Δεν είναι ούτε καν ένας. Είναι πολλοί, είναι όλοι οι ναυτικοί μας, οι οποίοι έστω κι αν πέρασαν πολλά κοντά στη γαλάζια τους κυρά, εξακολουθεί να τους λείπει το κύμα, η αλμύρα πάνω στα ρούχα τους, στο πετσί τους, το καινούργιο και το άγνωστο.
Όσοι έζησαν απ' τη θάλασσα, σπάνια διατήρησαν μόνο επαγγελματική σχέση μαζί της. Κατά κανόνα την αγάπησαν, τη μίσησαν ή και τα δύο.

"Σκυφτός στο δειλινό
ρίχνω τα δίχτυα μου θλιμμένα
στα ωκεάνια μάτια σου"
(Pablo Neruda)