'
Τα εξωτερικά φυσικά γνωρίσματα του ήταν, έντονα βαθύ σκούρο το χρώμα του δέρματος, μαύρα στο χρώμα, στρογγυλά και μεγάλα η μορφή των ματιών, μαύρη στο χρώμα και θύσανος η σύσταση της τρίχας στη κεφαλή του. Μεγάλο μέγεθος το ανάστημα και συμπαγής όγκος η κατασκευή του σώματος του, με μακριά ογκώδη και δυνατά άκρα ένας μεγαλόσωμος άντρας με πλατύ στέρνο και δυνατές πλάτες. Στο πρόσωπό του, με τα εντελώς αφρικάνικα χαρακτηριστικά, κυριαρχούσε μια έκφραση σταθερότητας, σοβαρότητας και καλοσύνης. Όλο του το ύφος κι η στάση ήταν ένας παράξενος συνδυασμός αξιοπρέπειας και ταπεινοφροσύνης. Γεροδεμένος. Είχε φυσική μυϊκή δύναμη εξαιρετική. Ήταν φανερό ότι δεν ανήκε στην συνηθισμένη φυλή των Αφρικανών της κεντρικής και ανατολικής Αφρικής όπου στις καυτές, ξηρές περιοχές της, οι κάτοικοι της έχουν ένα ψηλό, λεπτό σώμα, με μακριά και λεπτά άκρα, για να αυξάνει η επιφάνεια του σώματος σχετικά με τον όγκο του, η οποία μεγάλη επιφάνεια βοηθά να απάγει τη θερμότητα του δέρματος όταν ιδρώνει. Και σε εκείνα τα μέρη της Αφρικής η ζέστη δεν είναι απλώς αισθητή νομίζεις στα αλήθεια ότι την βλέπεις.
Μοχάμεντ του έλεγα η σωματοδομή σου αντίκειται στους περιβαλλοντικούς καθοριστικούς παράγοντες, και στο γνωστό γενικό εξελικτικό μας κανόνα. Αυτός ο τύπος κατασκευής του σώματος σου συντηρεί τη θερμότητα στο πυρήνα του, και αποτρέπει τις επικίνδυνες πτώσεις στη θερμοκρασία των εσωτερικών σου οργάνων. Οι βόρειοι και αρκτικοί λαοί, τείνουν να έχουν αυτό το τύπο σωμάτων. Λογικά λοιπόν δικαιούμαι να συμπεραίνω, δεν πρέπει να είσαι και πολύ γνήσιος Αφρικανός!
Είσαι στ΄ αλήθεια σίγουρος για το γενεαλογικό σου δένδρο; Την καταγωγή των προγόνων σου;.
Με προφανή απορία και αμήχανος με κοιτούσε, προσπαθώντας να καταλάβει, αλλά πάντα με αντιμετώπιζε με ένα χαμόγελο στωικό, αθώο, και φωτεινό που άφηνε να φαίνονται μια σειρά από λευκά δόντια. Ο χαρακτήρας του, σε γενικές γραμμές, ήταν μοναδικός, χαρίζοντας του μια ξεχωριστή παρουσία. Μοχάμεντ ο Μειλίχιος τον αποκαλούσα και του άρεσε ο τρόπος και ο τόνος μου.
Με προφανή απορία και αμήχανος με κοιτούσε, προσπαθώντας να καταλάβει, αλλά πάντα με αντιμετώπιζε με ένα χαμόγελο στωικό, αθώο, και φωτεινό που άφηνε να φαίνονται μια σειρά από λευκά δόντια. Ο χαρακτήρας του, σε γενικές γραμμές, ήταν μοναδικός, χαρίζοντας του μια ξεχωριστή παρουσία. Μοχάμεντ ο Μειλίχιος τον αποκαλούσα και του άρεσε ο τρόπος και ο τόνος μου.
Είχε βρεθεί λαθρεπιβάτης σε πλοίο της ναυτιλιακής εταιρείας και κατέληξε να εργάζεται στα μηχανοστάσια των πλοίων της.
Ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος αλλά οι λαθρεπιβάτες συνήθως δεν ξέρουν που αληθινά μπορούν να πάνε. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ονειρεύονται και να ελπίζουν ότι δε θα χάσουν τα όνειρα τους.
Οι άνθρωποι που δεν είναι φτωχοί είναι τόσο λίγοι, μου εξιστορούσε στις αφηγήσεις του ο παππούς μου από την μητέρα μου. Και ο παππούς ήταν ένας σοφός κτηνοτρόφος που πέρασε το βουκολικό τρόπο της ζωής στις όμορφες ανατολικές πλαγιές του λακωνικού Πάρνωνα που γι' αυτόν το κοπάδι του δεν ήταν απλά ένα κοπάδι άψυχων ζωντανών αλλά η παρέα του, η συντροφιά του.
Το πλοίο μας, νεόκτιστο και το μηχανοστάσιο του έλαμπε από την καθαριότητα.
Η μηχανή μια M.A.N B&W τελευταίας έκδοσης από τις πρώτες αυτού του τύπου που κυκλοφορήσαν στην αγορά οι λεγόμενες μεγάλης διαδρομής εμβόλου λειτουργίας.
Λόγω των υψηλών πιέσεων λειτουργίας της, από τις αρμόσεις των μπλοκ, ελαιώδη ίχνη μεταφέρονταν στο εξωτερικό της κέλυφος. Στη πρώτη εβδομάδα της επιστασίας μου ξεκίνησα ένα πρωινό εφοδιασμένος με πανιά και στουπί άρχισα να σκουπίζω το εξωτερικό κέλυφος της μηχανής. Ξαφνικά καταφθάνει ορμητικά ασθμαίνοντας ο Μοχάμεντ και με δέος και έκπληξη προσπαθεί να μου αποσπάσει το στουπί από τα χέρια.
Λόγω των υψηλών πιέσεων λειτουργίας της, από τις αρμόσεις των μπλοκ, ελαιώδη ίχνη μεταφέρονταν στο εξωτερικό της κέλυφος. Στη πρώτη εβδομάδα της επιστασίας μου ξεκίνησα ένα πρωινό εφοδιασμένος με πανιά και στουπί άρχισα να σκουπίζω το εξωτερικό κέλυφος της μηχανής. Ξαφνικά καταφθάνει ορμητικά ασθμαίνοντας ο Μοχάμεντ και με δέος και έκπληξη προσπαθεί να μου αποσπάσει το στουπί από τα χέρια.
«Τσιφ!!» Φωνάζει ασθμαίνοντας.
«Ντροπή, εάν σε δούνε τι θα πούνε; Ο Μοχάμεντ είναι τεμπέλης και ο Πρώτος μηχανικός καθαρίζει την μηχανή; Μεγάλη ντροπή, σε παρακαλώ αυτή είναι δική μου δουλειά.»
Χρειάστηκε κόπος και επιμονή να τον αντιμετωπίσω και να τον πείσω ότι κανείς ποτέ δεν θα σκεφτεί κάτι διαφορετικό και άσχημο για την αξιοσύνη του.
«Είναι πραγματικά σημαντικό για μένα να ασχολούμαι με την μηχανή Μοχάμεντ του είπα.
Χρειάστηκε κόπος και επιμονή να τον αντιμετωπίσω και να τον πείσω ότι κανείς ποτέ δεν θα σκεφτεί κάτι διαφορετικό και άσχημο για την αξιοσύνη του.
«Είναι πραγματικά σημαντικό για μένα να ασχολούμαι με την μηχανή Μοχάμεντ του είπα.
Είναι το αγαπημένο μου θηλυκό φετίχ και ταυτόχρονα η πρωινή μου γυμναστική για να διατηρώ και εγώ την φόρμα μου. Πιστεύω δεν θα ήθελες να μου στερήσεις αυτή την απόλαυση;»
Αυτό το επιχείρημα λειτούργησε καταλυτικά. Το σκέφτηκε σταμάτησε να επιμένει και υποτάχθηκε στην θέληση μου. Κατά βάθος καθόλου δεν μου φάνηκε απογοητευμένος για το μάταιο των αντιρρήσεων του. Έτσι όμορφα και απλά οριοθετήσαμε τις αρμοδιότητες μας και τα οικόπεδα μας στο πρωινό μας ξεκίνημα.
Αυτό το επιχείρημα λειτούργησε καταλυτικά. Το σκέφτηκε σταμάτησε να επιμένει και υποτάχθηκε στην θέληση μου. Κατά βάθος καθόλου δεν μου φάνηκε απογοητευμένος για το μάταιο των αντιρρήσεων του. Έτσι όμορφα και απλά οριοθετήσαμε τις αρμοδιότητες μας και τα οικόπεδα μας στο πρωινό μας ξεκίνημα.
Πέρασε ο καιρός έκλεισε ο κύκλος του συμβολαίου μου, επέστρεψα στην πατρίδα αφήνοντας και πάλι την αρμοδιότητα του πρωινού καθαρισμού της μηχανής στα στιβαρά χέρια του Μοχάμεντ από όπου την είχα παραλάβει και στην πραγματικότητα του ανήκε.
Ύστερα από ένα διάστημα τεσσάρων με πέντε περίπου μηνών επανήλθα στην επιστασία μηχανοστασίου στο ίδιο πλοίο. Αφότου ανέλαβα υπηρεσία ζήτησα να μου φωνάξουν τον Μοχάμεντ που συνέχιζε ανελλιπώς να προσφέρει τις υπηρεσίες του.
Όταν με αντίκρισε δεν τον χαιρέτησα αλλά με ένα αυστηρό βλέμμα να τον διαπερνά άρχισα με λόγο υπερβολικό να τον στολίζω στην «γαλλική» διάλεκτο.
Ξαφνιάστηκε, αμήχανος σήκωσε τα μάτια τα κάρφωσε επάνω μου, η έκπληξη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του που θλιμμένα σκοτείνιασε, ένα συναίσθημα φοβίας και θλίψης τον κατέλαβε μη μπορώντας να αρθρώσει λέξη, ένοιωσε να ταπεινώνεται Γιατί του κάνω αυτή την επίθεση; Και γιατί ο τόνος μου έχει γίνει ξαφνικά κρύος και προκλητικός; σχεδόν απειλητικός;
Όταν με αντίκρισε δεν τον χαιρέτησα αλλά με ένα αυστηρό βλέμμα να τον διαπερνά άρχισα με λόγο υπερβολικό να τον στολίζω στην «γαλλική» διάλεκτο.
Ξαφνιάστηκε, αμήχανος σήκωσε τα μάτια τα κάρφωσε επάνω μου, η έκπληξη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του που θλιμμένα σκοτείνιασε, ένα συναίσθημα φοβίας και θλίψης τον κατέλαβε μη μπορώντας να αρθρώσει λέξη, ένοιωσε να ταπεινώνεται Γιατί του κάνω αυτή την επίθεση; Και γιατί ο τόνος μου έχει γίνει ξαφνικά κρύος και προκλητικός; σχεδόν απειλητικός;
Δε μπορεί να ‘μουν εγώ αυτός που του μιλούσε, δεν μπορεί να ‘ταν δικό μου στόμα που πρόφερε αυτές τις λέξεις με αυτό το τόνο. Πως είναι δυνατό να διαπράττω ένα παρόμοιο όνειδος και να του απευθύνομαι με τέτοια κακία. Που πήγε εκείνη η απλόχερη φιλία που είχε συνηθίσει να εισπράττει. Ούτε που μπορούσε να φαντασθεί την ερώτηση που ακολούθησε τη προσποιητή έκρηξη μου.
«Γιατί ανάθεμα με ρέμπελε του κερατά η μηχανή (το Φροσάκι μου!) είναι λερωμένο και λαδωμένο από άκρη σε άκρη;»
Ξαφνικά συνειδητοποίησε την κατάσταση, ίσιωσε στητά το κορμί του και οι χτύποι της καρδιάς άρχισαν να επανέρχονται στα φυσιολογικά επίπεδα, καθώς τον κυρίευε ξανά ένα αίσθημα εσωτερικής γαλήνης. Ξανάρχισε να χαμογελάει, ανέμελα αντήχησε το γέλιο του, η δε ματιά του έλαμψε και ξαναπήρε αυτό το ήρεμο, πράο και φωτεινό χρώμα.
«Γιατί ανάθεμα με ρέμπελε του κερατά η μηχανή (το Φροσάκι μου!) είναι λερωμένο και λαδωμένο από άκρη σε άκρη;»
Ξαφνικά συνειδητοποίησε την κατάσταση, ίσιωσε στητά το κορμί του και οι χτύποι της καρδιάς άρχισαν να επανέρχονται στα φυσιολογικά επίπεδα, καθώς τον κυρίευε ξανά ένα αίσθημα εσωτερικής γαλήνης. Ξανάρχισε να χαμογελάει, ανέμελα αντήχησε το γέλιο του, η δε ματιά του έλαμψε και ξαναπήρε αυτό το ήρεμο, πράο και φωτεινό χρώμα.
Χαϊδεύοντας αμήχανα το δέρμα του λαιμού του, απολογητικά και αυθόρμητα μου απαντά.
«Τσιφ! Εγώ δεν φταίει. Αλήθεια σου λέω εγώ δεν φταίει! Αυτό το άλλο Πρώτο μηχανικό δεν καθάριζε καθόλου. Πολύ τεμπέλη, μηχανή λέρωσε! Πολύ τεμπέλη!»
Ένα τραγούδι μια μουσική υπόκρουση, ένα τραγούδι τραγουδισμένο από μια γυναίκα άγνωστη πανέμορφη.
Ένα τραγούδι μια μουσική υπόκρουση, ένα τραγούδι τραγουδισμένο από μια γυναίκα άγνωστη πανέμορφη.
Έτσι ήχησαν τα λόγια του τη στιγμή εκείνη.
Ήταν η σειρά μου να ακουσθεί το γέλιο μου σε κάθε γωνιά του μηχανοστασίου. Πέρασαν τα χρόνια και όμως ακόμη αντηχεί στην μνήμη μου το πράο ξέσπασμα του.
Ήταν η σειρά μου να ακουσθεί το γέλιο μου σε κάθε γωνιά του μηχανοστασίου. Πέρασαν τα χρόνια και όμως ακόμη αντηχεί στην μνήμη μου το πράο ξέσπασμα του.
«Τσιφ! Εγώ δεν φταίει! Αλήθεια σου λέω εγώ δεν φταίει.»
Οι άνθρωποι θα έπρεπε να σκέφτονται την ομορφιά της ζωής για να διατηρούν τη καρδιά τους αγνή και το μυαλό τους καθαρό. Όλοι έχουμε κουραστεί αλλά έχουμε ένα προορισμό και δεν πρόκειται να σταματήσουμε μέχρι να φθάσουμε εκεί.
Έκτοτε στην επαγγελματική μου διαδρομή δεν τον ξανασυνάντησα, τον καλό μου το Μοχάμεντ.
Οι άνθρωποι θα έπρεπε να σκέφτονται την ομορφιά της ζωής για να διατηρούν τη καρδιά τους αγνή και το μυαλό τους καθαρό. Όλοι έχουμε κουραστεί αλλά έχουμε ένα προορισμό και δεν πρόκειται να σταματήσουμε μέχρι να φθάσουμε εκεί.
Έκτοτε στην επαγγελματική μου διαδρομή δεν τον ξανασυνάντησα, τον καλό μου το Μοχάμεντ.
Δεν ήμαστε παρά ένας κόκκος στάχτης που ο άνεμος μας στέλνει να χαθούμε στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Οι προγονοί μας έχουν όλοι φύγει μόνο η θάλασσα απ' όπου ήρθαμε είναι εδώ.
Προσπάθησα με αυτή τη παράξενη, γραφική και συνάμα απλή ιστορία περιστατικών να αποκρυπτογραφήσω τον κόσμο που απομακρύνεται και ξεθωριάζει, μέσα από την αληθινή και ζωντανή φιγούρα του Μοχάμεντ. Ένα κόσμο που συνεχίζει να ατενίζει στο σύμπαν τα αστέρια με απορία και δέος, Ο κόσμος που έρχεται μας μεταφέρει την αίσθηση από ένα ανακάτεμα, σε ρυθμούς εξοντωτικούς. Αυτός ακριβώς ο νέος κόσμος με όλη την τεχνολογική υπεροχή, μεταφέρει μαζί του και έναν συναισθηματικό καιάδα για ανθρώπους σαν το Μοχάμεντ και ‘μένα.
Προσπάθησα με αυτή τη παράξενη, γραφική και συνάμα απλή ιστορία περιστατικών να αποκρυπτογραφήσω τον κόσμο που απομακρύνεται και ξεθωριάζει, μέσα από την αληθινή και ζωντανή φιγούρα του Μοχάμεντ. Ένα κόσμο που συνεχίζει να ατενίζει στο σύμπαν τα αστέρια με απορία και δέος, Ο κόσμος που έρχεται μας μεταφέρει την αίσθηση από ένα ανακάτεμα, σε ρυθμούς εξοντωτικούς. Αυτός ακριβώς ο νέος κόσμος με όλη την τεχνολογική υπεροχή, μεταφέρει μαζί του και έναν συναισθηματικό καιάδα για ανθρώπους σαν το Μοχάμεντ και ‘μένα.
Η εποχή της τυραννίας της τεχνολογίας, ο κόσμος του Ματρίξ αυτή η “sequel” τριλογία του χολιγουντιανού κινηματογραφικού αριστουργήματος ζει ανάμεσά μας. Θαυμάζω τα σημαντικά στάδια ανάπτυξης, στη διάβα της μακροχρόνιας ιστορίας μας, τις εκπληκτικές ικανότητες της τεχνολογίας, που δημιούργησαν άνθρωποι πολυμήχανοι, με κοφτερό μυαλό και αδιαμφισβήτητες ικανότητες.
Και προσωπικά κουβαλάω μέσα μου αρκετή δόση από το μικρόβιο του “techno freak”.
Το μυστικό είναι η τεχνολογία να υπηρετεί τον άνθρωπο με δυνατότητες αξιοποίησης του ώστε να νοιώθει ολοκληρωμένος και ασφαλής στη σύγχρονη εποχή, και όχι το αντίστροφο. Ο πολιτισμός και η τεχνολογία θα συνεχίσουν να εξελίσσονται γρήγορα και με απρόβλεπτες κατευθύνσεις, και αυτές οι αλλαγές, στη συνέχεια, θα επηρεάζουν τη φυσική εξέλιξη του ανθρώπινου οικογενειακού δέντρου, στη μεγάλη και σύνθετη κοινωνία που οι άνθρωποι ζουν σήμερα.
Η επιλογή είναι δική μας για το πως θα δράσουμε. Με θέληση και τόλμη να συνδυάσουμε την επιστήμη και τη τεχνολογία με την ιστορία και τη παράδοση.
Να απορρίψουμε ευνουχισμένους χρήστες τερματικών, στελέχη που έχουν αρετές κισσού, ανίδεα και ανυποψίαστα για τις πραγματικές συνθήκες που επικρατούν στην κοινωνία, να φαλκιδεύουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του πολιτισμού μας.
Να χειρίζονται την κοινωνία με όρους χρηματιστηρίου και να μας οδηγούν κατά διαόλου που λεν’ και οι θρησκευόμενοι, και όχι στην απογείωση της εποποιίας του ανθρωπίνου πνεύματος, και το ξημέρωμα μια νέας εποχής που να κάνει τα όνειρα μας πραγματικότητα.
